107,6 FM
Felietony nie z ambony
Unik w samo serce
„Jeśli świat odwrócił się od ciebie, ty odwróć się od świata”. I cóż z tego, że brzmi to jak dewiza z pamiętnika zbuntowanej nastolatki? Owszem, moglibyśmy potraktować ją z przymrużeniem oka i pobłażliwie skwitować stwierdzeniem w stylu: „Z takich truizmów się wyrasta”. Sęk w tym, że rzeczywistości to nie samo tylko chwytliwie brzmiące hasło, ale styl radzenia sobie, w którym funkcjonuje mniej lub bardziej świadomie wielu dorosłych ludzi.
Nadmierne podporządkowanie
Otacza nas krytyka, nawet bardzo wiele krytyki. Współczesny świat do tego stopnia epatuje rozmaitymi negatywnymi uwagami na wszystkie niemal tematy, że czasami trudno nam jeszcze zachować zdolność rozróżniania między krytyką a krytykanctwem, między słusznym wytknięciem błędu, a rozładowaniem negatywnych emocji i ukrytą formą agresji. Najtrudniej jednak jest nam wtedy, gdy tak rozumiana krytyka dotyczy bezpośrednio nas.
Stare diagnozy w nowym świecie
Świat to niewielka scena, na której zmieniają się tylko teatralne rekwizyty. Powtarzają się zaś typy ludzkie. I kontury sytuacji, te też się powtarzają. No właśnie… Czytam ja ci stary, bardzo stary felieton legendarnego felietonisty „Tygodnika Powszechnego” Stefana Kisielewskiego, czyli Kisiela zamieszczony w tomie „Lata pozłacane, lata szare” i…
Pobłażliwość, która nie popłaca
Nadmiernie pobłażliwi rodzice często kojarzą nam się z wyluzowanymi, pełnymi fantazji ziomkami, którzy z igły nigdy nie robią wideł, a swoje dzieci traktują po partnersku. Czasami nawet skrycie zazdrościmy im tego dystansu do życia. Takie skojarzenie to jednak stereotyp, który często ma niewiele wspólnego z rzeczywistością.
