To sam początek poruszającego filmu. Ks. Sebastian Rucki, pasterz ewangelizacyjnej wspólnoty Miłość i Łaska Chrystusa, spotykającej się w parafii Opatrzności Bożej w Białej, stoi w drzwiach mieszkania i mówi: - Panie Jezu Chryste, otwieramy przed Tobą nasze ziemskie domy. Chcemy, abyś pobył po prostu z nami w naszej codzienności. Tak mieszkamy, Panie. Tu jest nasza kuchnia, a tu łazienka. Tak spędzamy czas, tak wyglądamy. Jesteś jedynym gościem, przed którym bez lęku otwieramy drzwi. Chcemy Ci opowiedzieć o monotonii naszych dni. Chcemy, żebyś szedł z nami naszą drogą krzyżową...

To pierwsza z szesnastu scen, które nagrali członkowie wspólnoty, zapraszając do przeżycia Drogi Krzyżowej Jezusa Chrystusa, cierpiącego w zjednoczeniu z nami, ludźmi w czasie pandemii koronawirusa. Ks. Sebastian Rucki rozpoczyna i kończy te niezwykłe rozważania. Między jego wypowiedziami członkowie rodzin i osoby samotne ze wspólnoty zapraszają na czternaście stacji do swoich domów i mówią o bliskich dziś ludziom na całym świecie emocjach, doświadczeniach, przeżyciach.

Jest scena mycia rąk - w spoób, o jakim kilka raz dziennie słyszymy w mediach. Jest rodzina wyglądająca przez okno, za którym świat zwolnił, a wiosenna przyroda szaleje. Jest niepokój, ale i przerażenie, które towarzyszą słuchaniu wiadomości i informacji o kolejnych liczbach zakażonych i zmarłych. Jest troska o najstarszych członków rodziny, ale i irytacja, kiedy nie potrafią zmienić swoich przyzwyczajeń: porannych wyjść do kościoła, po bułki do sklepu. Jest i stacja dedykowana kasjerkom ze sklepów, paniom z poczty, kierowcom autobusów i kolejna - o lekarzach, pielęgniarkach, ratownikach. Jest odwołanie do pogłębiającego się kryzysu gospodarczego, jak i do tonącego w strugach deszczu placu św. Piotra, papieskiej modlitwy pod krzyżem i przed Najświętszym Sakramentem.

  Wirtualna Droga Krzyżowa wspólnoty Miłość i Łaska Chrystusa - kadr z filmu.
Print Screen - Urszula Rogólska

Członkowie wspólnoty przywołują dramatyczne obrazy z telewizyjnych relacji, kiedy to starsi przegrywają walkę o oddech z młodszymi, którym w pierwszej kolejności ratuje się życie. Mówią o tym, jak zbędne są rzeczy, o które przez lata zabiegaliśmy. Przywołują obraz ludzi przybitych igłami kroplówek do łóżek, odchodzących w samotności, bez kontaktu z najbliższymi. Mówią o walce osób podłączonych do respiratorów o każdy oddech. Tęsknią za dotykiem i bliskością drugiego człowieka, pozbawionych obaw i lęku, a jednocześnie o przykładaniu starej miary do nowego świata i życiu "w mieszkaniu zasłoniętym kamieniem grobowym" - w ciszy pomiędzy życiem i śmiercią.

Kiedy wypowiadają w każdej stacji słowa: "Patrzę na Ciebie, Jezu…" - łączą cierpienia Jezusa z naszymi, codziennymi, dzisiejszych czasów.

Na zakończenie, przed błogosławieństwem, ks. Sebastian dodaje: - "Panie, zostań z nami, bo ma się już ku wieczorowi i dzień się już nachylił". Teraz, kiedy odcięto nam wszystkie drogi, musimy się zatrzymać, spotkać z samymi sobą. W tym nagle zmalałym świecie odkrywamy jednak, że nasze serca nie mają granic. Odkrywamy, że nie jesteśmy sami; że jeśli jesteśmy w Tobie, jesteśmy naprawdę w domu.

Autorką rozważań jest Małgorzata Walczak, grafiki - Natalia Podosek-Rakoczy, a film zmontował Krzysztof Czarnecki. Wsparciem i inspiracją służył wspólnocie także ks. Piotr Niemczyk. Serdecznie zachęcamy do przeżycia tych niezwykłych rozważań. Cały film można znaleźć na kanale Youtube'owym ks. Niemczyka: Buen Camino lub kliknąć poniżej.