Spacerując po brukowanych uliczkach miasteczka, dochodzą do krytych dachem schodów liczących 72 stopnie (tyle lat wedle Tradycji żyła Maryja z Nazaretu), na których szczycie rozciąga się klasztorny teren. Najpierw kościół z pięknym, drewnianym ołtarzem, w którym umieszczono słynący łaskami obraz Matki Bożej, następnie klasztor z wirydarzem czyli wewnętrznym dziedzińcem, i krużgankami, które dają chłód i wytchnienie, szczególnie w upalne dni, dzięki grubym murom, i wreszcie klasztorny ogród. A w nim owocujące krzewy i małe drzewa, które posadził o. Bernard, gwardian wspólnoty, i nieco dalej warzywa pod opieką ojców Franciszka i Rafała, a w końcu ogrodu winnica. Do tego wszystkiego wystarczy wyjrzeć za klasztorny mur, by zobaczyć widok zapierający dech; uroczą panoramę miasteczka i płynącą w dole Wisłę, w której podczas bezchmurnych wieczorów odbija się zachodzące słońce. Nic dziwnego, że to miejsce, do którego się wraca, i to nie tylko z powodu krajobrazu.

 – Ponieważ księgi klasztorne zawierają opisy cudów i łask wyproszonych przed cudownym obrazem Matki Bożej Brzemiennej, a ustna tradycja je przekazuje, dlatego też wielu małżonków modli się tutaj o dar potomstwa czy później o szczęśliwe rozwiązanie. Matki proszą za swoje dzieci, babcie i dziadkowie za wnuki, ale jest także wiele różnych innych spraw, które wypełniają ludzkie życie. Tak było na początku XVII wieku, kiedy obraz umieszczono w tym kościele, i tak jest dziś. Ludzkie prośby nie zmieniają się mimo upływu czasu – mówi ojciec Bernard OFM.

  O. Bernard - gwardian klasztoru.
Agnieszka Gieroba /Foto Gość

To on, spacerując w charakterystycznym kapeluszu farmerskim przywiezionym z rekolekcji w Australii, jako gospodarz klasztoru i kustosz sanktuarium, często ma okazję rozmawiać z osobami, które odwiedzają Wietrzną Górę.

– Niezależnie od wszystkiego ludzie poszukują pokoju i radości w sercu, a te może dać tylko przylgnięcie do Pana Boga, dlatego też każda rozmowa powinna być ewangelizacyjną – kontynuuje ojciec gwardian. Nasz kościół otwarty jest cały dzień od wczesnych godzin. Brat Ryszard odmyka bramę i schody o 6.00 rano i zamyka je o 19.00, a w porze letniej o 20.00. W sanktuarium zawsze dyżuruje kapłan ze wspólnoty, by służyć spowiedzią czy rozmową. Zaś jeśli ktoś potrzebuje wytchnienia, a zwłaszcza pragnie przeżyć kilka dni w skupieniu, zapraszamy na rekolekcje do naszego pensjonatu w jednym skrzydle klasztoru. Udostępniamy pokoje nazywane celami i zachęcamy do włączenia się w program sanktuarium, a po części w nasze życie wspólnotowe – dopowiada. Jest ono bardzo bogate i różnorodne. Oprócz wspólnych modlitw i posiłków, obowiązków w sanktuarium, administracji klasztornej i kapłańskiego dyżuru, obok prac w ogrodzie i porządkowych, znajdujemy też czas na spotkania i rozmowy, na słuchanie muzyki, dobrą lekturę, przygotowanie kazania lub nabożeństwa – wylicza franciszkanin.

Z dawnej tradycji

Dla tych, którzy chcą pokrzepić swoje ciało, franciszkanie prowadzą punkt z ziołami i nalewkami, kontynuując tradycję zapoczątkowaną w ich zakonie przed wiekami.

– Nie trzeba szukać daleko, bo w sąsiedniej diecezji sandomierskiej u jej początków biskupem był Prosper Adam Burzyński, nasz współbrat, który przez lata pracował na misji w Egipcie. Zanim się tam udał, ukończył kursy medyczne, by posługiwać nie tylko w wymiarze duchowym, ale i leczyć ludzi. Jego życie to przełom XVIII i XIX wieku, kiedy to zioła były podstawą leczenia. Także tutaj w Kazimierzu przez 30 lat o. Cyryl sprowadzał różne zioła i specyfiki naturalne, po które chętnie sięgali ludzie, ponieważ bardziej ufali im, niż lekarstwom chemicznym. Przychodząc po lekarstwo z ziół, rozmawiali nie tylko o tym, co im cieleśnie dolega, ale i o tym, co mówi ich serce. A ja dziś, mając niewielką wiedzę z fitoterapii i ziołolecznictwa, kontynuuję dzieło zmarłego kilka lat temu o. Cyryla – podkreśla o. Bernard.