Chodź, pokażę ci normalne życie

Zamknęli nas na świetlicy, gdzie oglądaliśmy szkiełko. Po jakichś trzydziestu minutach przyszedł klawisz i zaprowadził nas z powrotem pod cele. Standardowo, całe pomieszczenie wyglądało jak po przejściu tornada. Całe, z wyjątkiem… mojego łóżka. Wszystkie moje rzeczy wybebeszyli, ale łóżka nie tknęli. Pismo Święte leżało na nim tak, jak je zostawiłem, otwarte na tej samej stronie. 

Kumpel rzucił: 

- Ty, to nie jest normalne, że łóżka ci nie tknęli. 

- Bo to nie jest normalna książka. - Wskazałem na Biblię na łóżku. Sam byłem jednak mocno zaskoczony. Przyszło mi nawet do głowy, żeby robić tak częściej, ale zreflektowałem się, że to przecież nie będzie w porządku.

Tyle się tego nazbierało...

Któregoś dnia kolega zagadał: 

- Grzesiek, wytłumacz mi coś, bo nie czaję. Po co ty czytasz Biblię i się modlisz? Ale tak na serio… 

Uśmiechnąłem się i wykrzyczałem mu: 

- Bo w ciemności jestem! I chory! Prawie jak ślepiec i trędowaty. Na duszy. A chory potrzebuje lekarza! 

- Przecież jesteś zdrowy. - Wyglądał na zdziwionego. 

Znowu się uśmiechnąłem i pokazałem ręką na klatę: 

 Tu… - Puknąłem mocno. - Choroba jest w sercu. 

Patrzył na mnie wielkimi oczami, chyba nie mogąc zdecydować, czy widzi świra, czy mędrca.

- Wiesz, jak działa modlitwa i czytanie Biblii? - kontynuowałem. 

- No… trochę widzę, zmienia się twoje zachowanie. Nie przeklinasz i w ogóle inaczej się zachowujesz. 

- Zobacz.  - Wziąłem kartkę i ołówek.  - Ta kartka to ja od najmłodszych lat. - I zacząłem zamazywać ołówkiem kartkę. Mazałem po niej jak szalony.  - To jest etap ćpania, kradzieży, przekleństw, nieczystości aż do teraz. - Zamazałem prawie całą kartkę, zostawiając mały obszar białej kartki. - I co myślisz? - zagadnąłem. 

- No, malarza to z ciebie nie będzie, to żaden obraz…

Westchnąłem. 

- Ale wiesz, o co mi chodzi? - dopytywałem. 

- No, że jesteś brudny. 

- Zgadza się. Ale w środku, w sercu, rozumiesz? A Biblia, modlitwa i spowiedź działa tak. 

Wziąłem gumkę i zacząłem mazać. Kiedy już sporo zmazałem, po minie widzę, że koleś kuma, więc ciągnę: 

- To kolejne dni dobroci i tego, jak wygląda normalne życie. 

Facet długo patrzył to na mnie, to na kartkę. 

- Kurczę, przecież tego się tyle nazbierało… - Spojrzał mi prosto w oczy. - Przez całe życie tego nie zmyjesz. 

- Ja sam nie, ale znam Kogoś, kto to zrobił. 

- Hmm… 

- Lepiej spróbować niż siedzieć na mieliźnie i nie robić nic, grzęznąć coraz głębiej…