Św. Katarzyna ze Sieny

"Powinniśmy wspierać bliźniego według naszych możliwości, a więc jeden – nauką, inny – modlitwą, a jeszcze inny – materialną pomocą. Kto zaś nie może udzielić bliźniemu materialnej pomocy, niechaj go wspiera przyjaźnią. Powinniśmy zawsze okazywać miłość bliźniemu, czyniąc coś pożytecznego i dobrego temu, kogo Bóg postawił na naszej drodze." Czy to są rady oderwane od życia? W żadnym razie, a napisała je w liście do pewnego współbrata żyjąca ledwie 33 lata mistyczka, która w wieku 20 lat zaczęła doświadczać wizji Chrystusa, a w roku 1367 została nawet przez Niego zaślubiona, czego trwałym znakiem stała się obecna odtąd na jej palcu obrączka i świetliste stygmaty. Spodziewalibyśmy się po niej zatem bujania w obłokach, prawda? A tymczasem św. Katarzyna ze Sieny twardo stąpała po ziemi, co nie wszystkim się podobało. Woleliby widzieć w niej histeryczkę, ale w listach, które słała setkami do biskupów, możnowładców, królów, a nawet papieży, odkrywali w niej posłankę Kogoś dużo większego od niej samej, dominikańskiej tercjarki ze Sieny. Ten autorytet Chrystusa, którego posłanniczką była św. Katarzyna, sprawił, że jest ona dzisiaj wspominana jako doktor Kościoła, ale już wtedy, w XIV wieku, działał on cuda. Bo tylko w takich kategoriach można rozpatrywać to, że kobieta znikąd, przekonuje papieża Grzegorza XI, by ten nie bał się opuścić niewoli awiniońskiej i powrócić do Rzymu. Nic więc dziwnego, że 29 kwietnia 1380 roku, w dniu jej śmierci, opłakiwała św. Katarzynę nie tylko rodzinna Siena, ale cały ówczesny Kościół.