Watykan. Pierwsza medytacja dla kardynałów przed konklawe

W poniedziałek do członków Kolegium Kardynalskiego została wygłoszona pierwsza z dwóch medytacji, które są przewidziane przed rozpoczęciem konklawe. Dzisiejszą wygłosił o. Donato Ogliari OSB.

Chrystus w centrum

O. Ogliari, stawiając w centrum rozważań osobę Chrystusa i Ewangelię podkreślił, że od Jezusa należy nauczyć się postawy ciszy i pokory: „Uczcie się ode mnie – mówi – bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29).

Jak mówił kaznodzieja, „Kościół zakorzeniony w Chrystusie, to Kościół zdolny do wcielenia się w historię i do jej przemierzania z ufnością w towarzystwie swojego Pana, nie podporządkowując się światowym kryteriom władzy i dominacji, lecz kształtując się według kryteriów cichości i pokory, miłosierdzia i współczucia, które Jezus wcielił w swoje ziemskie życie. Kościół zakorzeniony w Chrystusie, to Kościół otwarty, odważny i proroczy, który gardzi słowami i gestami przemocy, który potrafi być głosem tych, którzy nie mają głosu i który, jeśli to konieczne, potrafi być głosem poza głównym nurtem, by wytrwale wskazywać ścieżki sprawiedliwości, braterstwa i pokoju.”

Oczy otwarte na „ostatnich”

Jak dodał o. Ogliari, Kościół zakorzeniony w Chrystusie „unika autokreacji i potrafi przekraczać własne granice, by dotrzeć do tych braci i sióstr w ludzkiej rodzinie, którzy nie należą do niego i którzy doświadczają sensu życia lub są naznaczeni stygmatem marginalizacji i wykluczenia.”

W tym kontekście przywołał adhortację apostolską Evangelii gaudium Papieża Franciszka. „Jestem jednak pewny, że Kościół nie przestanie trzymać otwartych oczu i serca na ostatnich tej ziemi” – mówił kaznodzieja.

O. Ogliari przypomniał też ewangeliczne przesłanie Jezusa o potrzebie narodzenia się z Ducha. (J 3,8) „Musimy pozwolić sobie na wrażliwość na natchnienia Ducha i w świetle Ducha przemyśleć lub uzdrowić nasze kryteria oceny, aby uniknąć instrumentalizacji znaków Bożych” i ich interpretowania przez pryzmat własnych pojęć – dodał.

Wpatrzeni w Wieczernik

Nawiązując do posłuszeństwa Duchowi kaznodzieja wskazał obraz Wieczenika po Zmartwychwstaniu Chrystusa, gdzie Jezus ukazał się apostołom trwającym jednomyślnie na modlitwie i gdzie „Zesłanie Ducha Świętego przełamało pieczęcie strachu”. Benedyktyn wskazał na bogactwo Kościoła w różnorodności i przypomniał w tym kontekście proces synodalny. „Niewątpliwie, mimo pewnych wątpliwości czy zastoju, przyniosła ona płomienie uczestnictwa i odnowy w każdym zakątku świata. Uważam, że to wyraźny znak czasów – działanie Ducha, które wzywa nas przede wszystkim do owocnego połączenia linii hierarchiczno-instytucjonalnej z tą reprezentowaną przez wiernych świeckich, tak by każdy ochrzczony mógł wnieść swój wkład w budowę Kościoła-Koinonii” – mówił zakonnik.

Podkreślił potrzebę pogłębienia procesu synodalnego który ma na celu ożywienie komunii i uczestnictwa w obrębie Ciała Eklezjalnego, jakim jest Kościół – może uczynić misję Kościoła bardziej skuteczną w różnych dziedzinach życia społecznego, dzięki temu cnotliwemu kręgowi, jaki tworzy się między komunią, uczestnictwem i misją.

Wyzwania Kościoła

Wśród wyzwań Kościoła we współczesnym świecie, benedyktyński opat wymienił konflikty i wojny, budzące się nacjonalizmy, dewastowanie planety, ale też takie zjawiska, jak migracje, sztuczna inteligencja, czy sekularyzacja „która – przynajmniej w społeczeństwach zachodnich – grozi całkowitym usunięciem Boga z egzystencjalnego horyzontu wielu ludzi, w imię mglistej i «zrób-to-sam» duchowości”.

Kaznodzieja wyraził przekonanie, że droga dialogu, pogłębiona przez Papieża Franciszka, powinna być kontynuowana.

Wskazał na wezwania dotyczące życia wewnętrznego i organizacji Kościoła, jak dalsza walka z nadużyciami seksualnymi, malejącą liczbą powołań, przemyśleniu modelu parafii, roli kobiet w Kościele, skutecznej walce ze zjawiskiem klerykalizmu czy biurokratyzacji posługi duszpasterskiej.

Cierpliwość garncarza

Benedyktyn przypomniał słowa z Księgi Jeremiasza, w którym Bóg porównuje Izrael do gliny, z której tworzy odpowiednie naczynie. Kiedy jednak naczynie nie udaje się garncarzowi tak, jak zamierzał, cierpliwie ponownie kształtuje glinę, by wytworzyć naczynie, jakie uznał za właściwe. Tę metaforę kaznodzieja zalecił kardynałom, wskazując na potrzebę cierpliwości. „Zresztą – jak przypomniał nam Papież Franciszek w bulli ogłaszającej Rok Święty – cierpliwość ma wiele wspólnego z nadzieją, ponieważ oprócz tego, że jest jej córką, jest także tą, która ją podtrzymuje (por. SnC, nr 4)” – mówił o. Ogliari.

I apelował o otwartość na światło Ducha Świętego, jak w Wieczerniku, kiedy Duch zstąpił na Apostołów. „Pozwólcie więc, aby światło Ducha spotkało się z waszą wolnością; pozwólcie Mu wejść w dialog z wami, z waszym światem wewnętrznym i – poprzez was – ze światem tak zróżnicowanym i powszechnym, którego jesteście wyrazem; pozwólcie, by przeniknął on zakamarki waszych rozmów, dialogów, konfrontacji; pozwólcie też, by miał swoje miejsce w dynamikach, niekiedy dialektycznych, które charakteryzują każde ludzkie zgromadzenie, a zatem także wasze” – mówił kaznodzieja.

„Pozwólcie, by to rzeczywiście On – Duch Święty – był głównym protagonistą, by to On kształtował wasze serca, rozpalał wasze umysły i oświecał wasze oczy, abyście mogli słyszeć, rozumieć i widzieć cuda, które Pan zamierza uczynić dla dobra swojego Kościoła i całego świata!” – dodał o. Ogliari.