Zaraźliwość ideologii

Wpadła mi w rękę wydana dawno temu „Encyklopedia XX wieku”. Pod datą 9 lutego 1993 r. trafiłem na notatkę zatytułowaną „Legalizacja eutanazji w Holandii”. Było tam napisane, że izba niższa parlamentu holenderskiego przyjęła ustawę legalizującą „skracanie cierpień nieuleczalnie chorych przez zadanie im śmierci”. I że to światowy precedens. „Dokonanie eutanazji zostało obwarowane licznymi warunkami, bez których spełnienia lekarz narażałby się na karę do 12 lat więzienia” – czytam. Tych warunków było konkretnie 28. Niektóre wymieniono: całkowicie dobrowolne żądanie pacjenta, wyrażone w pełni świadomie i powtórzone „stałe pragnienie śmierci”, pacjent musi być poinformowany o „alternatywie eutanazji” (ciekawe, o co chodzi – chyba o dalsze życie?), i chory, i lekarz muszą być przekonani, że cierpienia są „nieustanne, nie do zniesienia i beznadziejne”, opiekujący się pacjentem lekarz musi skonsultować się z innymi lekarzami, ma być zachowana dokumentacja… tratatata. Dziw, że opinii od proboszcza nie chcieli.