Św. Hilary z Poitiers

Cóż to jest prawda? – takie retoryczne pytanie stawia Chrystusowi w janowej ewangelii Piłat. Co innego dzisiejszy patron. On, gdy pyta o prawdę, chce ją poznać. I choć Hilary jest poganinem i rzymianinem niczym przywołany tu prefekt Judei, nie zawaha się szukać owej prawdy nawet w Piśmie Świętym. I to na kartach Nowego Testamentu spotka Tego, który jest Drogą, Prawdą i Życiem, i zostanie w wieku 35 lat chrześcijaninem. Chrześcijaninem bynajmniej nie tylko z nazwy, skoro zaledwie 5 lat później, w roku 350,  mieszkańcy jego rodzinnego miasta Poitiers, ówcześnie zwanego Pictavium, wybiorą go biskupem. To już czas wolności religijnej i Kościoła włączonego w tkankę rzymskiego imperium. Gdy jednak cesarz postawi nowemu biskupowi Poitiers, Hilaremu, ultimatum, ten przypomni sobie pytanie Piłata: cóż to jest prawda? Czy prawdą ma być to, czego żąda imperator, który jawnie wspiera herezję arian, podważającą dogmat o Trójcy Świętej? A może prawdą jest to, co o Trójjedynym Bogu głosi Kościół, a co zostało potwierdzone na soborze w Nicei? Hilary z Poitiers wybiera wierność Kościołowi i jego nauce, dlatego z woli cesarza trafia na wygnanie. Nie jest to jednak dla niego czas stracony, bo właśnie tam - pod wpływem studiów nad Pismem Świętym i tekstami Ojców Kościoła - powstaje jego najważniejsze dzieło „De Trinitate” – "O Trójcy Świętej". Choć zatem wierność Prawdzie wpędziła Hilarego, biskupa Poitiers, w kłopoty, ostatecznie przyczyniła się do tego, że nazywamy go dzisiaj świętym doktorem Kościoła.