Rocznica poświęcenia bazyliki laterańskiej

Można by to dzisiejsze wspomnienie zacząć tak: „Wiele osób sądzi, że najważniejszym kościołem papieskim jest bazylika św. Piotra na Watykanie. Nie jest to prawdą. To bazylika świętego Jana na Lateranie jest kościołem katedralnym papieża. Odegrała ona doniosłą rolę w historii chrześcijaństwa i dlatego Kościół obchodzi specjalny dzień, przypominający moment jej poświęcenia.”. Można by także przy okazji święta rocznicy poświęcenia bazyliki laterańskiej omówić różnice pomiędzy bazyliką, katedrą, a naszym kościołem parafialnym. Ja jednak wolałbym dzisiaj oddać głos komuś, kto wszystkie te wątki historyczne i teologiczne zamknął niczym w pigułce, gdy 9 listopada 2008 roku zwrócił się do wiernych na modlitwie Anioł Pański. „Drodzy bracia i siostry!” - powiedział wtedy papież Benedykt XVI - „Zgodnie z liturgią obchodzimy dzisiaj poświęcenie bazyliki laterańskiej, nazywanej «matką i głową kościołów Miasta i Świata». Rzeczywiście, była to pierwsza bazylika zbudowana po edykcie cesarza Konstantyna, który w 313 roku zezwolił chrześcijanom na swobodne praktykowanie swojej religii. Ten sam cesarz podarował papieżowi Milcjadesowi dawne posiadłości rodziny Lateranów i na nich kazał zbudować bazylikę, baptysterium i «patriarchio», czyli rezydencję Biskupa Rzymu, gdzie papieże mieszkali aż do czasów niewoli awiniońskiej. Poświęcenia bazyliki dokonał papież Sylwester około roku 324, a świątynię zadedykowano Najświętszemu Zbawicielowi; dopiero po VI wieku dodano wezwania świętych Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty, stąd pochodzi wspólna nazwa. Uroczystość tę obchodzono początkowo tylko w Rzymie; później, poczynając od roku 1565, rozszerzyła się na wszystkie Kościoły obrządku rzymskokatolickiego. W ten sposób, oddając cześć sakralnej budowli, daje się wyraz czci i miłości do Kościoła rzymskiego, który, jak wyraził się św. Ignacy Antiocheński, «przewodniczy w miłości» całej wspólnocie katolickiej. Słowo Boże w tę uroczystość przypomina zasadniczą prawdę: świątynia z cegieł jest symbolem żywego Kościoła, wspólnoty chrześcijańskiej, którą już apostołowie Piotr i Paweł w swoich listach określali jako «budowlę duchową», wzniesioną przez Boga z «żywych kamieni», którymi są chrześcijanie, na jedynym fundamencie, którym jest Jezus Chrystus, porównywany do «kamienia węgielnego». «Bracia, wy zaś jesteście (...) Bożą budowlą», pisze św. Paweł, i dodaje: «Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście». Piękno i harmonia kościołów, przeznaczonych do tego, by wysławiać w nich Boga, zachęcają i nas, ludzkie istoty, ograniczone i grzeszne, do nawrócenia, byśmy tworzyli «kosmos», dobrze ukształtowaną budowlę, w ścisłej jedności z Jezusem Chrystusem (...) Jednakże uroczystość ta przypomina nam również o znaczeniu [wszystkich] budowli materialnych, w których wspólnoty gromadzą się, by wysławiać Boga.” Czy można dodać do tych słów coś więcej? Pewnie można, tylko po co? To, co najważniejsze w związku z dzisiejszym świętem, papież Benedykt XVI  już powiedział. Reszta, czyli osobista odpowiedź na to wezwanie, jest już po naszej stronie.