Bł. Dorota z Mątowów

Adam Mickiewicz wzorował na niej Aldonę z "Konrada Wallenroda", tę zamurowaną na zamku w Malborku. Günter Grass w swojej powieści „Turbot” także opisał jej żywot. Kard. Joseph Ratzinger, zanim został papieżem Benedyktem XVI, pielgrzymował do jej grobu, a Władysław Jagiełło po zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem, modlił się w miejscu gdzie spędziła ostatnie chwile na ziemi. Jak odnotował to Jan Długosz w swojej kronice, król został zaprowadzony do celi "niewiasty pobożnej i świętobliwej, która wiodąc w tym miejscu życie ostre i pustelnicze, słynęła wielu cudami, lecz nie była jeszcze kanonizowana". Co ciekawe, kanonizacji nie doczekała się po dziś dzień, choć Dorocie z Mątowów cześć zaczęto publicznie oddawać zaraz po śmierci, to jest 25 czerwca 1394 roku. Czym tak ujęła swoich czcicieli? Czy tylko tym, że umarła jako rekluza, czyli pozwoliła się za życia zamurować w celi przy kościele katedralnym w Kwidzynie? A może chodziło o to, że do ostatniego miejsca na ziemi, w którym przyjdzie jej mieszkać, została uroczyście wprowadzona jako wdowa, a nie zakonnica? Albo, że z podziwu godną cierpliwością znosiła swojego męża, gdańskiego płatnerza, który miał ciężka rękę nie tylko do wyrabiania zbroi? To wszystko robiło na wiernych wrażenie, ale Kościół ogłosił Dorotę z Mątowów błogosławioną w 1976 roku za radykalne zaufanie Bogu w dobrej i złej chwili. Tak radykalne, że trwale odmieniło jej małżonka, pomogło znieść jej śmierć ośmiorga dzieci i dodało odwagi, by tak ograniczyć przestrzeń do życia, że jej dusza bez przeszkód mogła wznieść się do nieba.