bł. Anton Maria Schwartz

Za głównego twórcę nauczania Kościoła w kwestiach społecznych uważa się papieża Leona XIII, który w 1891 roku sformułował je w encyklice "Rerum novarum". Nie byłoby jednak tego dokumentu, gdyby w burzliwym wieku XIX wielu katolików – tak osób świeckich, jak konsekrowanych - niestrudzenie nie działało na rzecz społecznej sprawiedliwości. Jedną z takich osób jest błogosławiony Anton Maria Schwartz, austriacki kapłan, który po święceniach trafił jako kapelan do szpitala prowadzonego przez Siostry Miłosierdzia w jednej z biednych dzielnic Wiednia. I tam na własne oczy zobaczył ile cierpienia i trudności znosić muszą czeladnicy i praktykanci z pobliskich zakładów, którzy każdego dnia zmagają się z trudnymi i niebezpiecznymi warunkami pracy, trwającej długie godziny i żałośnie opłacanej. Jako kapłan Anton Schwartz oczywiście potępił takie nieludzkie traktowanie młodych ludzi z ambony, ale czuł, że to za mało. Dosłownie wszedł zatem pośród nich, był obecny na strajkach, zachęcał ich w czasie zebrań do tworzenia stowarzyszeń, które pomogłyby im chronić się przed dalszymi nadużyciami. I gdy papież Leon XIII wydaje swoją wielką encyklikę o sprawiedliwości społecznej, to założone przez bł. Antona Marię Schwartza Zgromadzenie Chrześcijańskich Robotników św Józefa Kalasantego działa już z pełną mocą pośród młodych kelnerów, stolarzy, krawców i szewców Austrii. Do 15 września 1929 roku, czyli do dnia swej śmierci, bł. ks. Schwartz zrobi jeszcze dużo więcej, by katolicka nauka społeczna – która jako termin pojawiła się dopiero dwa lata później w encyklice papieża Piusa XI - nie była jedynie pobożnym życzeniem Kościoła.