Lista grzechów

Nie znaczy jednak wcale, że nie pojawiły się takie nowe zachowania, których jakiś czas jeszcze nie było, a które do przyjaznych bliźniemu nie należą, ot choćby jak ten wszechobecny już hejt. Układanie zresztą jakiejkolwiek listy grzechów i jej uaktualnianie jest do niczego nie potrzebne. Wystarczy nam sumienie wedle Przykazań uformowane.

Skoro jestem już przy przedświątecznej spowiedzi, to podzielę się z Państwem dwoma moimi spostrzeżeniami. Słuchając spowiedzi przed ostatnią Wielkanocą bardzo wielu spowiadających się przyznawało, że opuszcza, nawet często niedzielną Mszę św., co zresztą widoczne jest w naszych kościołach gołym okiem. Z jednej strony świadczy to o tym, że nieobecność na niedzielnej Mszy św. odczuwamy jeszcze, jako jakiś brak, jako coś nie w porządku.

A z drugiej? Kiedy więc grzecznie pytałem dlaczego?, skoro Mszy św. jest pod dostatkiem, łącznie z sobotnią wieczorną, a kościołów tak dużo, że więcej już być nie może, to w odpowiedzi nie usłyszałem wcale o zawiedzeniu kościołem, rozczarowaniu księżmi, czy o tym, że praktykowanie jest teraz passe. Najczęściej padała odpowiedź wprost: z lenistwa.

I pomyślałem sobie wtedy tak. Jeślibyśmy z kimś z naszych bliskich nie utrzymywali regularnych kontaktów, o nim nie pamiętali, nie okazywali zainteresowania i to nie dlatego, że się pogniewaliśmy, zawiedli, czy poróżnili, a tylko dlatego, że nam się nie chce, po prostu nie chce, to byłaby to największa przykrość, ból, jaki można komuś wyrządzić i okazać. Nic chyba tak nie boli bardziej, niż pokazanie komuś, że mi się nie chce.

Nie wiem, czy będzie to poprawne teologicznie, ale pomyślałem sobie też, że skoro Pan Bóg, w którego wierzymy jest Osobą, a nie nieczułym kamiennym posągiem, to też czuje się dokładnie to samo i tak samo parszywie jak my, kiedy to nasze relacje z bliźnimi, znajomymi, nawet krewnymi są byle jakie, tylko z powodu lenistwa tamtych.

Może jednak warto by było na tę naszą coraz częstszą nieobecność na niedzielnej Mszy św. popatrzeć i z tej strony? Tak w imię takiego pokonfesjonałowego postanowienia poprawy. 

Drugie spostrzeżenie dotyczy języka. To wyznanie usłyszałem też na tyle często, że utkwiło mi w pamięci. Coraz więcej pań, kobiet nie zależnie od wieku, czy stanu przyznaje, że używa wulgarnego języka, i to nie w emocjach tylko, ale tak po prostu, z potoczności. I znów z jednaj strony, to dobrze, że jest jeszcze takie wewnętrzne poczucie, że w takim języku jest coś nie tak, więcej, że jest w nim jakieś zło, że jakoś nie pasuje i nie przystoi.

I to wyznanie potwierdza tylko tę także słyszalną gołym uchem już powszechną obecność wulgaryzmów w codziennym, także kobiecym języku.

A z drugiej strony, ta powszechność wulgaryzacji języka w zastraszającym tempie zanieczyszcza cztery obszary, cztery przestrzenie. Po pierwsze przestrzeń językowej komunikacji towarzysko - międzyosobowej, po drugiej przestrzeń komunikacji rodzinnej, w której też wulgaryzacji wcale nie brakuje, po trzecie przestrzeń komunikacji dziecięco – młodzieżowej, co jest dziedzictwem tej drugiej, a po czwarte szkodzi kobiecości.

Proszę mnie dobrze zrozumieć. Nie chcę powiedzieć, że wulgaryzacja języka u mężczyzn jest dopuszczalna i im przystoi, ale zdaje mi się, że jej tak powszechna obecność w języku pań pozbawia je czegoś, co jest ich naturalnym kapitałem: czułości i delikatności. Jestem też święcie przekonany, że mężczyźni taką kobiecą delikatność cenią, a nawet jej też potrzebują. 

Nie wiem, czy nie będzie to teza zbyt daleko idąca i czy nie narażę się ruchom feministycznym, ale nie chciałbym, żeby za coraz mniej kobiecym językiem szła coraz mniejsza kobiecość kobiet. Nic nie zastąpi naturalnego ciepła, delikatności i czułości kobiet, żon i matek, także tego językowego.

 Może jednak warto by było na powrót zacząć i to stanowczo rugować wulgaryzmy z naszego języka? Także w imię tego pokonfesjonałowego postanowienia poprawy.

Czego też nam wszystkim serdecznie życzę.