Dzieci królestwa patrzą do przodu

Gdy Jezus z uczniami szedł drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz».Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki podniebne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł położyć».

Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».

Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Jeśli chcesz głosić królestwo Boże, musisz pozbyć się wyobrażeń i oczekiwań, porzucić zgubny nawyk odkładania spraw Bożych na później i uwolnić się od przywiązań, które stawiają najpierw na ludzkie względy. Problem z tym mieli trzej naśladowcy Jezusa – podobnie jak i my. Owszem, chcemy iść za Jezusem, ale często na naszych warunkach, układając wspólną przyszłość wedle wygodnych dla nas projektów. Gdy potem okazuje się, że Bóg jest z nami inaczej, niż się spodziewaliśmy, pojawiają się pretensje i bunt. Bywa jednak i tak, że wezwanie Boga słyszymy wyraźnie, ale nie potrafimy uwolnić się od lęku. Odsuwamy więc decyzję na nieokreśloną przyszłość, jak człowiek, który chce najpierw pogrzebać ojca, wiedząc, że ma przed sobą jeszcze oczekiwanie na jego śmierć. Gdy jednak i to zawiedzie, wówczas pozostają ci, których my zawieść nie możemy. To oczywiście wymówka. Kiepski to w końcu oracz, który widzi tylko swój trud. Dzieci królestwa patrzą do przodu, a bruzdy rozoranej ziemi zostawiają Bogu.