Ewangelia z komentarzem

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: „Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?”.

On im odpowiedział: „Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom”.

I dodał: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu”.

Jezus, uczniowie, szabat, zboża. I to oskarżenie faryzeuszy.
Nie, nie o to, że uczniowie, zrywając kłosy, kradną czyjąś własność. Prawo zezwalało głodnemu zerwać i zjeść. Ale o to, że robią to w szabat. Tego nie wolno. A że są głodni? No nie wolno… A Jezus mówi, że głodnym wolno, bo „to szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”. Tylko człowiek, człowiek, człowiek, a gdzie Bóg? – oburzamy się czasem na współczesny humanizm. Słusznie. Wszak – jak to ktoś powiedział – humanizm ograniczający się do tego, co ludzkie, jest nieludzki. A jednak – uczy nas dziś Jezus – człowiek i jego dobro też są ważne. Tak naprawdę całe prawo, które nam dał Bóg, nawet trzy pierwsze przykazania, to obrona człowieka. Przed nieznajomością Boga, zapracowaniem, przed niewdzięcznikami, mordercami, złodziejami, oszczercami i tymi, którzy folgują żądzom. Jeśli Boże prawo chroni samego Boga, to tylko ze względu na dobro człowieka. Tak jak mówił św. Jan Paweł Wielki, to człowiek powinien być drogą Kościoła. I nie jest to żaden ukłon w stronę jakichś współczesnych mód. Tak uczył sam Chrystus.