Klerycy otrzymują sutanny, a ich starsi koledzy przyjmują święcenia diakonatu.
W seminariach nastał czas uroczystości, przyrzeczeń i wzruszeń. Na półmetku seminaryjnej nauki klerycy III roku po raz pierwszy przywdziewają strój duchowny, podczas obrzędu obłóczyn.
Podczas uroczystości starsi koledzy pomagają obłóczonym nałożyć pobłogosławione wcześniej sutanny. To nie tylko niezwykle wzruszający moment w życiu kleryka, którego strój odtąd będzie widocznym znakiem całkowitego powierzenia się Bogu i przynależności do Kościoła.
Obłóczyny są kolejnym etapem na drodze do przyjęcia Chrystusowego kapłaństwa, czyli święceń prezbiteratu, które są zwieńczeniem seminaryjnej formacji.
Zanim jednak klerycy staną się kapłanami, na V roku przyjmują święcenia diakonatu. To właśnie podczas nich przyszli księża podejmują ważne zobowiązania i składają przyrzeczenia, które włączają ich do stanu duchownego. Przyrzekają bowiem posłuszeństwo swojemu biskupowi, zobowiązują się do życia w czystości i bezżenności (celibat) oraz do codziennej modlitwy brewiarzowej.
Przyrzeczeniom towarzyszą znaki i gesty podobne do święceń prezbiteratu: na znak posłuszeństwa kandydaci składają dłonie w rękach swojego biskupa, on nakłada im ręce na głowę, modli się, podaje księgę Ewangelii, mówiąc przy tym znamienne słowa: "Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to, co będziesz czytać, nauczaj tego, w co uwierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać".
Przy święceniach kapłańskich przyrzeczenia posłuszeństwa, celibatu i modlitwy zostaną powtórzone, ale prawnie alumni są już włączeni do stanu duchownego.
Diakonat to przede wszystkim służba - Kościołowi i bliźnim. Diakon zostaje posłany do posługi swojemu biskupowi i prezbiterom. Po przyjęciu świeceń może asystować przy Mszy św. i m.in. czytać podczas niej Ewangelię, rozdzielać wiernym Komunię, głosić homilię. Może też udzielać chrztu św. i prowadzić ceremonie pogrzebowe.
Przeczytaj i zobacz, jak wyglądały obłóczyny i święcenia diakonów w różnych diecezjach: