107,6 FM
Wyszukano wyników: 493
Interpretacja
Zeszłotygodniowy felieton zakończyłem apelem, by nie rezygnować z używania ironii i sarkazmu, ale jednocześnie - używać ich w stosownych dawkach. Na pewno niemniej ważne jest też to, by rozumieć kiedy ktoś stosuje w swej wypowiedzi środki ironiczne. Kto nie rozumie – zbiera cięgi, zwykle tym bardziej przykre, że przez ofiarę zupełnie niezrozumiałe.
Złudna radość… z dzieci
Czytam właśnie fragment Drogi na Górę Karmel św. Jana od Krzyża – jednego z największych mistrzów chrześcijańskiej duchowości, zwanego Doktorem Mistycznym. W rozdziale osiemnastym księgi trzeciej, w którym Jan od Krzyża pisze o próżnej radości z dóbr doczesnych, znajduję takie słowa: „Nie należy również radować się z dzieci, z tego, że ich jest wiele, że są bogate, obdarzone przymiotami i wdziękami naturalnymi, że dobrze im się powodzi. Jedynie tym można się radować, że służą Bogu […]
Złudna radość… z dzieci
Zazwyczaj są dla nas pociechą. Z chęcią przychylilibyśmy im nieba, a niejednokrotnie poświęcamy nieomal całe życie, aby zabezpieczyć im byt, umożliwić rozwój, zapewnić wsparcie w trudnościach. Nasze dzieci. Chcemy być z nich dumni i życzymy im wszystkiego, co najlepsze. Myśląc o nich i patrząc na nie, chcemy czuć radość, a często nawet uzależniamy od tego nasze szczęście. Czy słusznie?
