Św. Bernardyn ze Sieny

„Lepsi są źli kapłani niż brak kapłanów. Gdyby wszystkich złych przegonić, pozostałoby niewielu. Bierz od nich dobro, mianowicie sakramenty i godność, pozostaw im ich zło. Pan Bóg już wszystko inne załatwi!”. Kto to powiedział? Dzisiejszy patron, to oczywiste. A kiedy? Czy może gdzieś na przestrzeni kilkunastu minionych lat, kiedy to kapłaństwo przeżywa kryzys, wywołany poniekąd ujawnieniem grzechów ludzi Kościoła? Otóż nie. Zacytowane słowa padły z ust wspominanego dzisiaj świętego gdzieś w pierwszej połowie XV wieku i jest wielce prawdopodobne, że usłyszały je tysiące wiernych. Skąd te przypuszczenia? Ano z faktu, że ich autor został mianowany kaznodzieją na całą Italię.  To wyjątkowe wyróżnienie nie przypadło mu jednak w udziale przypadkiem – to przecież on swoimi homiliami porywał tłumy zebrane na placach miast, bo żadna z ówczesnych świątyń nie była w stanie pomieścić chętnych do usłyszenia jego słów. To on zachęcał uczestników tych wyjątkowych ludowych misji, by wyrzekli się bałwochwalczego uwielbienia dla  rzeczy tego świata, a nawet, by spalili je w przygotowanych specjalnie na ten cel ogniskach próżności. To on obdarzył niezwykłym szacunkiem imię Jezus, które towarzyszyło mu w czasie każdego kazania, a zdarzało się, że głosił je w jednym miejscu codziennie przez 7 tygodni – każde trwające od jednej do czterech godzin. I właśnie w czasie takich rekolekcyjnych nauk, podnosił co pewien czas w górę tabliczkę z imieniem Zbawiciela, a wszyscy zebrani na placu i okolicznych uliczkach padali wtedy na kolana i oddawali cześć Najświętszemu Imieniu Jezus. Czy więc w trakcie trwającej wiele lat posługi kaznodziejskiej, dla której nasz patron aż trzy razy zrzekał się przyjęcia biskupiej godności, nie mogły paść publicznie te właśnie słowa ze wstępu - „Lepsi są źli kapłani niż brak kapłanów”? Mogły. Ale nawet gdyby uznać, że akurat wtedy nie padły, to i tak zostały zapisane, jako świadectwo tego, że kapłaństwo, że służba Bogu na wyłączność, zawsze jest narażona na najróżniejsze pokusy. I kto, jak kto, ale nasz dzisiejszy patron wiedział o tym doskonale. To on przecież pałając gorącym pragnieniem radykalnego zaufania Bogu jako młodzieniec wyszedł na ulice, by pielęgnować chorych na dżumę, czego omal nie przypłacił śmiercią. Gdy jednak w 1402 roku wstąpił do franciszkanów w Sienie, gdy spędził 12 lat na studiowaniu Pisma świętego i ojców Kościoła, wtedy dotarło do niego, że nawet najbardziej radykalni naśladowcy życia Zbawiciela – franciszkanie – potrzebują powrotu do korzeni, do gorliwości. I tak oprócz płomiennych kazań, które wzywały mieszkańców Półwyspu Apenińskiego do nawrócenia, dzisiejszy patron zreformował także swoich współbraci w duchu obserwancji, czyli pierwotnej surowości. Dokonawszy tego, odszedł po nagrodę w niebie 20 maja roku 1444. Kto taki? Św. Bernardyn ze Sieny.