W tym braku wstydu wytrwać aż do śmierci

Łk 9, 22-25

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».

Potem mówił do wszystkich: «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?»

Cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci. Łk 9,25

W drugim dniu Wielkiego Postu cztery wersy i cztery zdania, po jednym zdaniu na jeden wers. O krzyżu i śmierci, o odrzuceniu i zatraceniu. A najostrzejsze jest dla mnie zdanie piąte, w kolejnym, piątym wersie, już niewchodzące w zakres dzisiejszej Ewangelii, ale będące jej ostateczną puentą (Łk 9,26). Brzmi następująco: „Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swojej chwale oraz w chwale Ojca i świętych aniołów”. Panie, nie wstydzę się ani Ciebie, ani Twoich słów. Pomóż mi w tym braku wstydu wytrwać aż do śmierci. I nie wstydź się mnie, gdy przyjdziesz, proszę.