Św. Zygfryd

  Św. Zygfryd brewiarz.pl Dzisiejszego patrona całkiem łatwo przeoczyć – o naszą uwagę musi bowiem konkurować z postacią dużo nam bliższą, bł. Michałem Sopoćko, duchowym kierownikiem św. Faustyny. A jednak, gdy poświęcimy trochę czasu temu biskupowi i misjonarzowi Szwecji z przełomu X i XI wieku, może uderzyć nas w jego historii pewnie niezwykle znaczący detal. Zanim jednak o tym szczególe, wcześniej słów parę o tym człowieku. Urodził się w Anglii, tam też przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do benedyktynów. Gdy jednak przyszło zaproszenie od króla Szwecji, by do jego kraju zostali wysłani mnisi, to właśnie dzisiejszy patron został wybrany do owej misji. Według podania razem z nim udali się również jego bratankowie : św. Unaman, który był księdzem, św. Sunaman, diakon, oraz św. Vinaman, subdiakon. Ta trójka towarzyszy jest o tyle w tej historii istotna, że święty o którym mowa, często przedstawiany jest razem z beczką, w której znajdują się trzy odcięte głowy. Cóż, głoszenie Dobrej Nowiny na terenach pogan, nawet za zgodą władcy owych ziem, zawsze było zajęciem ryzykownym. Jest też bardzo możliwe, że sam dzisiejszy patron niechcący do tej śmierci bratanków się przyczynił – udało mu się bowiem ochrzcić w szwedzkim Husaby króla Olafa III Skötkonunga, czego znakiem po dziś dzień jest stojąca przy tamtejszym kościele chrzcielnica. Napis na niej głosi : "w tym źródle ok. 1000 roku został ochrzczony przez angielskiego misjonarza pierwszy chrześcijański król Szwecji". Oj, nie wszystkim było to w smak. I w tym miejscu należy wrócić, do owego wartościowego spostrzeżenia związanego z dzisiejszym, mało znanym patronem. Czy wiecie państwo, co skłoniło króla Olafa i jego otoczenie do przyjęcia chrześcijaństwa? Oczywiście względy polityczne, ale był jeszcze jeden aspekt sprawy. Oto, cytując jedno ze źródeł : „ludzie przybywali do drewnianego kościoła przyciągani wspaniałymi szatami liturgicznymi i tajemniczymi obrzędami, pełnymi majestatu i godności”. Tak, oprawa liturgii - jak się okazuje - ma znaczenie. Eucharystia jest cudem, ale jest też widzialnym znakiem, który może do Boga przyciągać lub od Niego odpychać. I tego uczy nas nie kto inny, jak pierwszy biskup Szwecji, który zmarł w 1045 roku w Växjö. Czy wiecie państwo jakie nosił imię?  To św. Zygfryd.