Warunki owocowania

Gdy zebrał się wielki tłum i z poszczególnych miast przychodzili do Jezusa, opowiedział im przypowieść:

«Siewca wyszedł siać swoje ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki podniebne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny».

To mówiąc, wołał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»

Pytali Go więc Jego uczniowie, co oznacza ta przypowieść. On rzekł: «Wam dano poznać wprost tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, „aby patrząc, nie widzieli, i słuchając, nie rozumieli”.

Takie jest znaczenie przypowieści: Ziarnem jest słowo Boże. Tymi zaś na drodze są ci, którzy słuchają słowa; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, żeby nie uwierzyli i nie byli zbawieni. Na skałę pada u tych, którzy gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują.

To, które padło między ciernie, oznacza tych, którzy słuchają słowa, lecz potem odchodzą, a zagłuszeni przez troski, bogactwa i rozkosze życia, nie wydają owocu.

Wreszcie ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc dzięki wytrwałości».

W wyjaśnieniu przypowieści o siewcy św. Łukasz wprowadził dopowiedzenia, które są wynikiem misyjnego doświadczenia pierwotnego Kościoła. Otóż może się zdarzyć, że szatan wydrze słowo z serca człowieka, aby ten nie uwierzył i nie doszedł do zbawienia. Podobne do tego niebezpieczeństwo znajduje się w troskach, bogactwie i rozkoszach życia, które mogą zagłuszyć rozwój słowa Bożego w ludzkim sercu tak, że nie wydaje ono należnego owocu. Bo słowo Boże może przynosić owoce tylko wtedy, gdy spełnione będą trzy warunki: musi paść na „serce szlachetne i dobre”; musi znaleźć u człowieka stałość wobec prześladowań i wierność wobec ucisków i, w końcu, musi spotkać w człowieku cierpliwość, wytrwałość i wysiłek w tym, aby wprowadzić to słowo w konkretny czyn.