Ojciec mój wie, czego mi potrzeba

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie.

Wy zatem tak się módlcie:

Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego.

Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, Ojciec wasz nie przebaczy wam także waszych przewinień».

Ojcze nasz. Najpopularniejsza chrześcijańska modlitwa. Przeszła przez moje usta tysiące razy. Ale czy przeszła tyle razy przez moje serce? Już na początku określa relację między mną a Bogiem. Skoro Bóg jest Ojcem, to znaczy, że ja jestem dzieckiem. I dopóki nie wypowiem tych słów jak dziecko, nie ma sensu modlić się dalej. Pierwszą powinnością stworzenia jest uwielbienie Stwórcy. W modlitwie zasypuję Boga prośbami i żalami. Biczuję się, przepraszając. A wystarczy jedno słowo uwielbienia, by nasza modlitwa nabrała rozpędu i jak pocisk dotarła do nieba. Często słyszę, by Bogu mówić o wszystkich pragnieniach. Nawet o tych najbardziej błahych i śmiesznych. A ja dzisiaj słyszę o chlebie powszednim. O tym, co jest dla nas niezbędne. Litania drugorzędnych potrzeb być może jest już pogańską gadatliwością? Nie wiem. Ale wiem, że Ojciec mój wie, czego mi potrzeba, zanim Go o to poproszę. Nie ma sensu zamartwiać się tym, na co nie mamy wpływu. Zamiast katować się informacjami z internetu i żyć w poczuciu zagrożenia, może po prostu warto zacząć się modlić: Ojcze nasz…