Bł. Joanna Maria Bonomo

Bycie na świeczniku wcale nie jest łatwe. Czasem dużo prościej byłoby to Boże światło ukryć pod korcem. Czy bł. Włoszka z XVII wieku, Joanna Maria Bonomo, nie mogła po prostu wyjść za mąż i korzystać z majątku rodziny, zamiast wstępować do zakonu benedyktynek w Bassano? A jak już tam wstąpiła, to czy musiała składając śluby zakonne od razu wpadać w ekstazę i oglądać w mistycznej wizji Matkę Bożą oraz założyciela zakonu św. Benedykta? Otóż musiała, bo doprawdy głęboko ukochała Chrystusa. Tak głęboko, że jej udziałem stały się mistyczne zaślubiny i stygmaty i kolejne ekstazy i wizje. To przyciągało do klasztoru rzesze ludzi, naruszając spokój klauzury i budziło skrajne emocje. Dość powiedzieć, że jej spowiednik, by nauczyć ją pokory, kazał jej chodzić po klasztorze ze starym koszem na głowie, skacząc i mówiąc: „Oto szaleniec”. Sama siostra Joanna Maria Bonomo choć przepełniona radością płynącą z bliskości z Chrystusem widziała, że dary, które otrzymała, powodują więcej zamieszania niż pożytku, skupiając uwagę bardziej na niej, niż na Tym, który jest dawcą owych łask. Dlatego w trosce o innych bł. Joanna Maria Bonomo poprosiła Boga o ukrycie tych darów przed postronnymi, a zakonnice, które w międzyczasie wybrały ją przełożoną, do końca życia, to jest do 1 marca 1670 roku uczyła, że świętość nie polega na robieniu rzeczy wielkich, ale na doskonałym wykonywaniu rzeczy prostych i zwyczajnych.