Większej miłości nie ma

(J 15, 9-17)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali".

W świecie, w którym miłość własna stała się ważniejsza od miłości Boga i bliźniego; w którym ratowanie własnego życia stało się ważniejsze od ofiarowania życia lub za innych; w którym fałszywe prawo do zabijania nienarodzonych stało się ważniejsze od prawa do życia, Chrystus niezmiennie upomina się o jedno – o miłość. „To jest moje przykazanie – mówi Pan Jezus – abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem”. Co jest miarą tej miłości? Miłości Boga do człowieka, a w konsekwencji miłości człowieka do Boga i bliźniego? Jest nią ofiara z życia złożona przez Chrystusa na krzyżu za nasze grzechy. Większej miłości niż ta po prostu nie ma. Można ją odkryć, jak zapewnia Chrystus, tylko w Nim (w Bogu): „nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Miłości zatem nie trzeba na nowo wymyślać, zmieniać przykazań, poprawiać nauczanie Pana Jezusa. Trzeba jednak w niej trwać, nie zawłaszczając jej, lecz dzieląc się nią z innymi.