Wiara: ustawia priorytety, czy jest tylko dodatkiem?

Łk 2,41-52

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócili do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

(...)Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym,  co należy do mego Ojca?                   
Łk 2,49

Poszukiwanie zaginionego dwunastolatka, który uważając, że jest już dorosły, bez wiedzy rodziców został w Jerozolimie. To pierwsze, co się zauważa, słuchając tej ewangelicznej opowieści. My zauważmy jednak dziś coś innego. To stwierdzenie Jezusa, że powinien być w tym, co należy do Jego Ojca. Czy my, nieraz bardzo już wiekiem dojrzali, też nie powinniśmy bardziej „być w sprawach” Boga? Wiara w Chrystusa to coś, co z racji nadziei na życie wieczne powinno pozmieniać życiowe priorytety. Tymczasem bywa, że traktowana jest jako dodatek do życia. Jest tylko ozdobą, którą łatwo w niewygodnych okolicznościach zdjąć i udawać niewierzącego. A jak jest u mnie?