„Być jedno” to coś więcej niż „być razem”

J 17, 11b-19

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
«Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo.

Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.

Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».

Aby tak jak My stanowili jedno. J 17,11b

Można razem mieszkać i pracować. Można też razem podróżować i bawić się. Ale być razem nie zawsze będzie oznaczało być jednym. Jeden dach nad głową to niekoniecznie jedność w małżeństwie i rodzinie. Jeden pracodawca to jeszcze nie jednomyślne podążanie ku dobru ludzi i firmy. Wspólny czas w drodze czy na imprezie to nie zawsze oznaka nierozłącznej przyjaźni na lata. „Być jedno” to coś więcej niż „być razem”. Jedność to zespolenie lub bliższe mojemu technicznemu myśleniu: zespawanie różnorodności (wieku, płci, wykształcenia, talentów, doświadczeń) w budowaniu całości. Tak subtelne, że nie widać już spawów przy łączeniu kolejnych elementów. A to już nie technika, a sztuka życia i pragnienie Boga.