Św. Adelajda

Kto łączy Ottona I, II, III i Bolesława Chrobrego? Skoro to pytanie pada właśnie teraz, to odpowiedź jest jasna – dzisiejszy patron, a właściwie patronka. Najwybitniejsza postać kobieca X wieku w Europie. Władczyni z krwi i kości, której imię owo władanie wprost zapowiada, bo w końcu Adelajda to – w grupie języków germańskich - osoba wywodząca się ze szlachetnego rodu. I wszystko się zgadza, bo święta o tym właśnie imieniu to urodzona w 931 lub 932 roku córka Rudolfa II, króla Burgundii. W wieku 16 lat wydana za Lotara, króla Włoch, w wieku 20-tu jest już wdową. Wdową tak cenną, że usilnie starający się o jej rękę nowy pretendent do tronu Włoch, żeby jej broń Boże nie stracić, dosłownie trzyma ją pod kluczem. Tu jednak u naszej młodej władczyni uruchamia się prawdziwie królewski, szósty zmysł. Odmawia bowiem zamążpójścia pod przymusem i prosi o opiekę Ottona I, wtedy jeszcze króla Niemiec. I król ten nie tylko staje się jej wybawcą, ale także – za jej zgodą – mężem i ojcem trójki, bądź jak chcą inni, czwórki jej dzieci. Pośród nich jest oczywiście Otton II, który przejmie po ojcu koronę królestwa, a także tytuł Świętego Cesarza Rzymskiego. Bo w tamtym czasie św. Adelajda jest już cesarzową-matką. Gdy Otton II doczeka się syna, będzie także cesarzową-babką, która zacznie sprawować rządy jako regentka  w zastępstwie małoletniego cesarza Ottona III. Ma 50 lat, od 30 znana jest poddanym, ale dopiero w tym momencie może w pełni zaprezentować wszystkie swoje talenty jako władczyni. Ma doskonały zmysł organizacyjny, mądrość nabytą z wiekiem i roztropność z przyrodzenia. Potrafi dobrze dobrać ludzi na odpowiednie stanowiska. Usprawnia administrację i finanse państwa, przez co sprytnie wytrąca oręż z ręki swoich przeciwników politycznych. Wyróżnia się przy tym wielkim miłosierdziem i hojnością w przeznaczaniu dóbr na cele kościelne. Korzystając ze swojej władzy funduje kilkanaście opactw i klasztorów. W jednym z nich, w Selz pod Strasburgiem, zamieni zresztą cesarskie szaty na habit. Ostatnie lata spędzi jako mniszka, umierając 16 grudnia 999 roku. I tak oto św. Adelajda cesarzowa łączy aż trzy pokolenia niemieckich władców: Ottona I, II i III. A gdzie jest w tej historii miejsce dla Bolesława Chrobrego? Otóż św. Adelajda była tak poważana, że jej imię było ówcześnie bite w Polsce na królewskiej monecie.