O sprawie prezesa "Nie Lękajcie Się"

Czytałem te informacje przecierając oczy ze zdumienia. Aż trudno mi było uwierzyć. Wanda Nowicka działaczka feministyczna, była wicemarszałek Sejmu napisała tak: Założyciel fundacji „Nie Lękajcie się Się” jawił się, jako niestrudzony rzecznik osób, które najpierw zostały skrzywdzone czynami pedofilskimi księży, a potem systemowym przymykaniem oczu na ich krzywdę przez kościelnych funkcjonariuszy. Ostatnio odnosił pasmo sukcesów, którego najbardziej symbolicznym aktem był pocałunek złożony przez papieża Franciszka na jego ręce. I nagle grom. Trudno nie przyznać Pani racji.

Na dodatek jeszcze Fundacja ta, jak i jej Prezes cieszyli się medialnym i parlamentarnym uwiarygodnieniem, i pewno też nie bez ideologicznych podtekstów.

Czemu poświęcam temu dzisiejszą uwagę? Powodów jest kilka.

Po pierwsze, to z niekłamanego współczucia dla ofiar, których zaufanie do Fundacji i osoby nią kierującej, powołanej przecież, żeby pomóc w uporaniu się z cierpieniem i w dochodzeniu zadośćuczynienia zostało brutalnie nadużyte i wykorzystane. I to jeszcze dla pieniędzy. Współczuję tym bardziej, że krzywda wyrządzona z przyjaznej zdawałoby się strony i za życzliwością schowana musi boleć po wielokroć. Bardzo i szczerze współczuję także dlatego, że dotkliwą ceną, konsekwencją takiego, na dodatek nie jednorazowego postępku Prezesa Fundacji będzie daleko idąca dwustronna podejrzliwość. Z jednej strony ofiar wobec chcących pomóc czy wesprzeć, a z drugiej wobec samych ofiar. Obie strony będą a priori sobie wzajemnie niedowierzały. Niestety, to zachwianie, nawet podważenie wiary w obustronną czystość intencji może mieć wiele krzywdzących obie strony skutków. A nic tak nie szkodzi, jak podważone zaufanie i co oczywiste idąca za tym podejrzliwość. I to może być najdotkliwsze i bardzo powoli naprawialne następstwo tych zdarzeń. A tak przy okazji nie wiem, czy Fundacja nie powinna zmienić nazwy, i podpowiadam to bez cienia złośliwości, bo postępowanie jej Szefa daleko jednak odbiegało od tego użytego, jako nazwa zawołania: „nie lękajcie się”.            

Po drugie. Warto zwrócić uwagę na pewien czasowy ciąg zdarzeń. Pan oskarża księdza o molestowanie nie w poczuciu krzywdy i z chęcią dochodzenia zadośćuczynienia, ale z zemsty, bo tamten domaga się zwrotu pożyczonych pieniędzy.

Dla mnie sprawa Prezesa „Nie lękajcie się” pokazuje daleko idące już nie tylko niebezpieczeństwo, ale skutki instrumentalnego wykorzystywania pedofilii, a może nawet i szerzej, seksualizacji życia. Z jednej strony, jako broni dla zniszczenia drugiego, a z drugiej okazji dla wyciągania, nawet wyłudzania korzyści finansowych, co z całą pewnością jest tylko ze szkodą tak dla istoty, jak i rzetelności traktowania takich zachowań.

W tak wrażliwej jak ta sferze, najgorszym doradcą, jak chyba nigdzie indziej, są emocje, bywa, że czasem celowo rozbudzane. Tym bardziej, że oskarżenia o pedofilię należą jednak do najbardziej niepewnych. Zwłaszcza, gdy chodzi o oskarżenia po kilkudziesięciu latach, gdy sprawca często już nie żyje. I tu tej ostrożności nigdy za wiele.

Może to i dobra okazja na jeszcze jedną refleksję. I znów, jak tydzień temu, przypomnę, zacytuję siebie sprzed sześciu lat. Zwracałem wtedy uwagę na jednostronność. Napisałem tak: chodzi mi tu o jednostronność widzenia ofiar. Całe zainteresowanie, wzrok skupiony został na ofiarach pedofila. I to jest zrozumiałe. Tyle tylko, że chcący, czy niechcący, zniknęły z pola widzenia, umknęły uwadze, także, a może przede wszystkim mediów, inne ofiary w tej samej przecież przestrzeni. A mam na myśli fałszywie oskarżonych. I ja to nawet rozumiem.

Ale może przyszedł już czas, żebyśmy tak samo głośno mówili też o fałszywie oskarżonych i równie stanowczo piętnowali pomawiających i fałszywie oskarżających?

Ja wtedy wspominałem o polskim misjonarzu z Rio de Janeiro. Po dwuletnim procesie uwolnionym prawomocnym wyrokiem sądu od zarzutów molestowania seksualnego nieletnich. Oczywiście wcześniej zawieszony w obowiązkach przez swojego biskupa, wykluczony bez słowa z grona znajomych zaraz po medialnej burzy wokół jego osoby, pozrywane kontakty, pozbawiony dobrego imienia, nie wspominając o traumie osobistej i rodzinnej. Oskarżycielem był szesnastolatek, któremu wcześniej pomagał.

I nie jest to wcale przypadek odosobniony. Nie tak dawno temu ledwie tylko wspomniano o podobnych zdarzeniach w Czechach i Francji. A o ilu h po prostu nie wiemy.

Może też już czas najwyższy, żeby tę samą uwagę, także medialną, poświęcać tak piętnowaniu pedofilii, jak i fałszywych oskarżycieli, ale też, jak się okazuje, wyłudzających bez żadnych skrupułów pieniądze od ofiar? I też z równomiernie surowym traktowaniem przez prawo.

Jestem przekonany, że wyszłoby to tylko na dobre i byłoby z pożytkiem tak dla sprawy, jak i wszystkich w jakikolwiek sposób w nią wpisanych i wpisywanych.