Nawrócenie, wiara, powołanie

(Mk 1,14-20)
 

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.

Pierwsze słowa Jezusa w Ewangelii wg św. Marka wskazują na nadejście pełni czasu i bliskość Królestwa Bożego. Zaraz po nich jest  zaproszenie do nawrócenia, a dokładniej – do ciągłego nawracania  się – i wiary w Ewangelię.
Bez potraktowania dosłownie, na 100%, tych dwóch spraw – stałej pracy nad sobą najlepiej zwieńczonej codziennym (wieczornym) rachunkiem sumienia i żywej wiary w moc Bożego Słowa – pójście za Panem, stawanie się prawdziwym uczniem, apostołem, byłoby wręcz niemożliwe. Chrystus sam stawia sprawę bardzo jasno: nawrócenie, wiara, powołanie. Słowa „Pójdźcie za mną” nie są wyłącznie zaproszeniem do kapłaństwa czy życia zakonnego. Pan wzywa do wierności w kroczeniu za Nim, do właściwego ustawienia życiowych priorytetów, do życia z Nim; w każdym – bez wyjątku – powołaniu: małżeństwie, kapłaństwie, życiu konsekrowanym.