Św. Sykstus I

Przyszliśmy trochę na gotowe. Nie zastanawiamy się na przykład nad tym, dlaczego świętujemy Wielkanoc zawsze w niedzielę, choć pierwotnie to 14 dzień żydowskiego miesiąca nisan, gdy ukrzyżowano Jezusa, wydawał się najpewniejszym kalendarzowym wskazaniem do celebracji. A o to przecież przez długie lata był istotny spór w Kościele – kłaść nacisk na zbawczą śmierć Jezusa, świętując Wielkanoc w zgodzie z żydowskim kalendarzem, czy raczej na zmartwychwstanie, a wtedy lepszą datą będzie pierwsza niedziela po 14 dniu nisan? Inna kwestia, która nie spędza nam dzisiaj snu z powiek: kto powinien dotykać naczyń liturgicznych po przeistoczeniu w czasie sprawowania Eucharystii – tylko kapłan czy każdy wierny? I kto właściwie zarządził, żeby po prefacji, modlitwie dziękczynnej rozpoczynającej każdą modlitwę eucharystyczną, śpiewać wspólnie Sanctus – Święty, Święty, Święty Pan, Bóg Zastępów? Nad tym wszystkim przechodzimy do porządku dziennego, a tymczasem dzisiejszy patron zmiany te dekretował i poważnie się głowił jak połączyć we wspólnym świętowaniu Wielkanocy praktykę Kościoła Wschodniego i Zachodniego. Tutaj rozwiązanie znajdą jego następcy, bo on Rzymianin greckiego pochodzenia, był dopiero szóstym biskupem Rzymu, sprawującym tę godność przez 10 lat między 114, a 124 rokiem po narodzeniu Chrystusa. Skądinąd podejrzewa się, że stąd wzięło się jego imię: Sykstus, co po łacinie oznacza 'szósty'. Św. Sykstus I.