Św. Jan Ogilvie

Często deklarujemy w dyskusjach, że interesuje nas tylko prawda. Pytanie tylko czyja? I choć na pozór takie pytanie wydaje się być filozofowaniem, to w kontekście dzisiejszego patrona nabiera ono bardzo konkretnego wymiaru. Oto bowiem XVI-wieczny Szkot z urodzenia i protestant z wyznania zostaje za młodu wysłany przez rodziców do Europy na naukę. Wiedza z zakresu filozofii i teologii ma mu pomóc mierzyć się z wyzwaniem czasu, jakim jest reformacja, spór z Kościołem o sprawy najważniejsze. Tu jednak bohater tej historii, Jan Ogilvie, staje przed nie lada wyzwaniem – oto argumenty przeciwników przemawiają do niego bardziej niż jego własne. Co robić? Zamykać na nie oczy i twardo bronić swoich racji czy może uznać, że się zbłądziło w poszukiwaniu prawdy? Jan wybiera tę drugą opcję: nawraca się na katolicyzm, wstępuje do jezuitów, przyjmuje kapłańskie święcenia. Jeśli jego bliscy sądzą, że gorzej być nie może, to są w sporym błędzie, bo pragnieniem Jana jest powrót w rodzinne strony, by służyć chrześcijanom, którzy pozostali w łączności z papieżem. Ostatecznie dopina swego po niemal 20 latach od wyjazdu ze Szkocji. Ojciec Jan Ogilvie cały rok potajemnie sprawuje sakramenty i niesie duchową pomoc prześladowanym katolikom, zanim zadenuncjowany trafi 10 marca 1615 roku na szubienicę, stając się jedynym szkockim świętym od czasu reformacji. Męczennikiem prawdy, która szukana całkiem na serio, prowadzi do Boga.