Św. Perpetua i Felicyta

Jest rok 203 i w Kartaginie szaleją prześladowania. Panuje też nieznośny upał, charakterystyczny dla klimatu północnej Afryki. 22-letniej Tibii Perpetui, młodej arystokratce, mężatce i świeżo upieczonej mamie dokucza on szczególnie, bo doświadcza go w więzieniu. Razem z nią w celi przebywają jeszcze córka jej służących, Felicyta, będąca w zaawansowanej ciąży oraz trzej niewolnicy o imionach Saturninus, Revocatus i Secondulus. Wszyscy oni doskonale się znają, bo razem popełnili to samo przestępstwo, o którym mówi dekret namiestnika: odważyli się przyjąć nauki Chrystusa i rozpocząć przygotowania do chrztu. Perpetua przeżywa mękę uwięzienia, upału, odłączenia od dziecka, które jest jej potajemnie przynoszone do karmienia raz dziennie. Co podtrzymuje ją na duchu? Tylko Dobra Nowina. Jej niepokoje i nadzieje przybierają kształt obrazów: drabiny, która prowadzi do nieba po bolesnych szczeblach; źródła, z którego mogą zaczerpnąć wody jej bliscy; zmagania na arenie z jakimś wyjątkowo koszmarnym mężczyzną. Żeby ich nie zapomnieć, żeby je lepiej zrozumieć, Perpetua zapisuje je na skrawkach papieru. Po latach te zapiski, przeredagowane i rozszerzone przez Tertuliana, staną się "Pasją świętych Perpetui i Felicyty". Dwóch młodych chrześcijanek, które 7 marca 203 roku złożyły na arenie amfiteatru w Kartaginie autentyczne i przejmujące "wyznanie wiary".