Mowa i znaki to narzędzia, którymi posługuje się Jezus

Mk 2,1-12 

Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę.

I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy».

A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?»

Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!»

On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: «Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego».

Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Mk 2,9

Mowa i znaki to narzędzia, którymi posługuje się Jezus. Powiedzieć można wiele rzeczy, ale gdy tylko On mówi, Jego słowo dokonuje tego, czego On chce. Znaki potwierdzają skuteczność nauczania Chrystusa, ale też świadczą o Nim, o Jego tożsamości. Może nieraz trudno nam we właściwy sposób rozumieć sens znaków i słów związanych z naszą wiarą. Zdarza nam się chcieć znaków dla samych znaków albo wypowiadamy słowa, których spełnienia nie zawsze w pełni świadomie chcemy. W Jezusie wszystko jest świadome i spójne – wie, co ma powiedzieć i co zrobić dla nas.