Bóg rodzący się w stajence mówi człowiekowi: Nie jesteś sam!

Łk 1,67-79 

Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i zaczął prorokować, mówiąc:

«Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
bo lud swój nawiedził i wyzwolił,
i wzbudził dla nas moc zbawczą
w domu swego sługi, Dawida:

Jak zapowiedział od dawna
przez usta swych świętych proroków,
że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
Że naszym ojcom okaże miłosierdzie
i wspomni na swe święte przymierze –
na przysięgę, którą złożył
ojcu naszemu, Abrahamowi.

Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani,
służyć Mu będziemy bez trwogi,
w pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.

A ty, dziecię, zwać się będziesz
prorokiem Najwyższego,
gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi;
Jego ludowi dasz poznać zbawienie
przez odpuszczenie grzechów,

Dzięki serdecznej litości naszego Boga,
z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce,
by oświecić tych,
co w mroku i cieniu śmierci mieszkają,
aby nasze kroki skierować na drogę pokoju».

By zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają. Łk 1,79a

Wigilijne czuwanie słusznie kojarzy nam się z wyglądaniem nadchodzącego Chrystusa – przedwiecznej Światłości, która rozprasza mroki grzechu i rozświetla ciemności życia. To kulminacyjny punkt adwentowego czuwania. Stajenka to symbol nędzy i słabości, ludzkiego niedomagania i odrzucenia. To miejsce, do którego nikt bez potrzeby nie przychodzi, nikt w nim nie chce być. I właśnie to miejsce wybrał Bóg, by narodził się tam Jego Syn. I oto przedziwna światłość rozświetla przestrzeń i przemienia ją w miejsce, do którego pragną zmierzać wszyscy. Bóg rodzący się w stajence mówi człowiekowi: Nie jesteś sam! Przyszedłem przynieść ci otuchę i wytchnienie. Przyszedłem przemienić twoją biedę w miejsce spotkania Boga z człowiekiem.