Św. Jozafat Kuncewicz

Kresy Rzeczypospolitej… dziś dla nas to przestrzeń mityczna, romantyczna, synonim wolności na miarę amerykańskiego Dzikiego Zachodu. Tymczasem to tutaj właśnie w XVII wieku za wolność – wolność wyznania dokładnie – trzeba było płacić największa cenę. I przekonał się o tym dobitnie dzisiejszy patron, św. Jozafat Kuncewicz. Wychowany w prawosławiu, od dziecka zakochany w liturgii, przez rodziców przygotowany do kupiectwa. Jednak w Wilnie, do którego trafia na naukę, poznaje nie tylko swój zawód. Poznaje też katolików obrządku wschodniego, unitów, grekokatolików po prostu. Poznaje i pragnie stać się jednym z nich. Wstępuje do bazylianów, jedynego w Polsce męskiego zakonu obrządku greckokatolickiego. Przyjmuje święcenia kapłańskie, a w roku 1617 zostaje mianowany arcybiskupem Połocka. Ludzie zapamiętają go po latach, jako arcybiskupa niezwykłego: chodzącego stale w zakonnym habicie, nigdy nie jedzącego mięsa, mieszkającego w jednej izbie, dzielonej z pewnym bezdomnym, dbającego za to bardzo o splendor nabożeństw liturgicznych i niezmordowanie głoszącego Słowo Boże. Arcybiskup Jozafat Kuncewicz jest tak wyrazisty w naśladowaniu Chrystusa i tak w tym swoim świadectwie do Niego pociągający, że jego przeciwnikom nie pozostaje nic innego, jak zamordować go 12 listopada 1623 roku. Dzisiejszy święty ginie zatem po sprawowanej w Witebsku Eucharystii z rąk zebranych pod kościołem chrześcijan, którzy zarzucają mu zdradę. Nie, nie Chrystusa bynajmniej, tylko prawosławia.