Kogo na nadmiar stać.

Mk 12, 38-44

Jezus, nauczając rzesze, mówił:
«Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».

Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».

Powłóczyste szaty wracają do łask, sam to dostrzegłem. Od razu przyszło mi do głowy, że jeśli ktoś chodzi w powłóczystych szatach, to znaczy, że go stać na nadmiar. I że nie boli go głowa od tego, że wlokące się po ziemi białe nogawki będą szybciej brudne. Coś w tym jest, że człowiek potrafi manifestować swój społeczny status w różny sposób, w tym: ubiorem, kreowaniem doświadczanych zaszczytów, udawaniem i sprawianiem pozorów. To ciekawe, ale wielu z nas, o ile nie większość w ten właśnie sposób buduje swoje własne poczucie wartości! Jezus rozwiewa te mrzonki, rozwala stereotypy, uczy prawdziwej mądrości. Uboga wdowa jest – owszem – przykładem skrajnym, ale i bardzo jaskrawym oraz pouczającym. Nie licz przed Bogiem ile masz. Nie zastanawiaj się, ile możesz oddać, jak wiele poświęcić, na ile się zaangażować. Dla Boga liczysz się cały Ty. Bez: Panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek. Bez trąbienia na prawo i lewo, jak wiele się dla niego robi. Bo robiąc cokolwiek dla Niego, robi się to przede wszystkim dla siebie.