Abp Galbas: nadzieja chrześcijańska to wewnętrzna postawa serca

W swoim wystąpieniu „Optymizm i nadzieja” abp Galbas zwrócił uwagę, że Rok Jubileuszowy 2025, który będzie przeżywany pod tym samym hasłem co program duszpasterski Kościoła w Polsce 2024/2025, jest szansą, by „opowiedzieć o naszej nadziei, o tym, gdzie są jej źródła i co ona dla nas oznacza; może być okazją do refleksji bardziej wewnętrznej, dzięki której my sami jako wspólnota Kościoła zdamy sobie bardziej sprawę z nadziei, która w nas jest”.

Prelegent przekonywał, że „Rok Jubileuszowy może być okazją dla Kościoła i dla każdego w Kościele do pracy nad nadzieją”.

„Jeśli mamy być jako Kościół nadziejodajni, co jest naszą misją i wielkim błogosławieństwem dla świata, to musimy być nadzieją pełni” – przekonywał.

Nawiązując do tematu swojego referatu, zauważył, że optymizm i nadzieja są ze sobą mylone. Abp Galbas stwierdził, że optymizm nie jest jedynie nastawieniem do rzeczywistości, usposobienia i charakteru, ma on swe źródła w strukturze biologicznej i jest uwarunkowany genetycznie. „Optymizm jest prosty, czasem naiwny, ocierający się o powierzchowność, ale pozytywny, pomagający ruszyć naprzód” – mówił prelegent.

Zaznaczył, że nadzieja tym różni się od optymizmu, że „nie jest stanem emocjonalnym, lecz życiową postawą, która podstawę ma w czymś, co już zaistniało, a co daje pewność, że to co zaistnieje, będzie pozytywne, właściwe, co nie oznacza, że osiągnięte bez trudu”.

Metropolita katowicki zwrócił uwagę, że nadzieja jest czymś głębszym niż optymizm, bardziej stabilnym i mniej uczuciowym. Wskazał też na źródła nadziei. „Nadzieję może dawać drugi człowiek, który w swojej szlachetności sprawdził się w moim życiu, lub życiu innych, może dać jakieś lekarstwo, które już u kogoś poskutkowało, może dać miejsce, które niejednego postawiło na nogi” – przekonywał abp Galbas. Ale nadzieja nie musi wiązać się z konkretnym obiektem fizycznym – jej źródłem może być wyobrażenie, idea czy opowiadanie.

Metropolita katowicki przywołał definicję nadziei: „nadzieja to wiara, że jeszcze można przeżyć miłość”.

Podkreślił, że biegunowym przeciwieństwem nadziei jest rozpacz, czyli stan definiowany jako utrata nadziei.

Prelegent podjął też refleksję na temat nadziei chrześcijańskiej.

„Kiedy do rzeczownika nadzieja dodamy przymiotnik chrześcijańska, to myślimy o Chrystusie. Abym mógł w Nim pokładać nadzieję, a nawet więcej, abym mógł uznać Chrystusa za moją nadzieję, muszę mieć osobiste doświadczenie bycia przez Niego uratowanym albo mieć wewnętrzne przekonanie płynące ze świadectwa innych, że Chrystus jest w stanie to zrobić” – tłumaczył metropolita katowicki.

Nadzieja chrześcijańska w odróżnieniu od świeckiej dotyczy przyszłości wiecznej, którą Bóg obiecał człowiekowi w Jezusie Chrystusie.

Podkreślił, że „nie ma chrześcijaństwa i chrześcijańskiej nadziei bez konsekwentnego głoszenia życia wiecznego. Bez niej nasze małe nadzieje dotyczące doczesności są niekompletne, niejasne i niewystarczające”.

„Motywem chrześcijańskiej nadziei jest Jezus Chrystus i to co zrobił dla naszego uratowania, wyzwolenia i zjednoczenia z Bogiem” – mówił.

Wskazał, że chrześcijańska nadzieja „to przekonanie, że moja wiara w Chrystusa nie jest pomyłką, a to co na jej podstawie starałem się dotychczas wprowadzić w życie – z całą świadomością własnych niedostatków i braków – to były dobre wybory, choć często samotne i trudne” – stwierdził abp Galbas.

Program duszpasterski Kościoła w Polsce pod hasłem „Pielgrzymi nadziei” będzie towarzyszyć pracy duszpasterskiej w diecezjach i parafiach od pierwszej niedzieli Adwentu 2024 roku.

Organizatorem Ogólnopolskiego Forum Duszpasterskiego jest Diecezjalny Instytut Akcji Katolickiej Archidiecezji Poznańskiej.

Forum duszpasterskie w stolicy Wielkopolski odbyło się po raz szesnasty.