Wiara realizuje się w drodze

Łk 9, 1-6

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.

Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie. Łk 9,6

Życie jest drogą. A drogą jest Chrystus. Powołaniem chrześcijanina jest iść drogą Chrystusa, dając świadectwo o Nim.

„Wstańcie, chodźmy” – usłyszymy w innym momencie. Głoszenie Ewangelii to bezustanne bycie w ruchu. Wiara nie jest tylko sprawą prywatną czy prywatnym rytuałem. Wiara jest cnotą, która realizuje się w drodze, w bezustannym ruchu. Daje moc, by ten ruch wykonywać.

Wiara sama popycha człowieka do działania, jeżeli tylko żyjemy słowami Jezusa, jeżeli żyjemy Ewangelią. Oczywiście nie chodzi jedynie o drogę zewnętrzną, o ciągłe zmienianie miejsca. Chodzi również o ruch, który dokonuje się na drodze wewnętrznego rozwoju.