Św. Korneliusz i Cyprian

Korneliusz i Cyprian. Rzymianin i Kartagińczyk. Kapłan oraz poganin, który całą młodość, jak sam o sobie pisał, "oddany był złym nałogom". Nawet nie umarli w tym samym czasie. Korneliusz w roku 253, a Cyprian 258. A mimo tych różnic, wspominani są dzisiaj razem. Dlaczego? Bo dobrze się znali, wymieniali listami i okazywali sobie wsparcie? Też, ale to nie jedyny powód. Także i to, że obaj sprawowali godność biskupa, Korneliusz - Rzymu, a Cyprian – Kartaginy, to za mało żeby byli wspominani razem. Zatem dlaczego począwszy od IV wieku Kościół łączy tych dwóch patronów w pamiątce jednego dnia? Bo byli świadkami miłości Chrystusa. Miłości, która jest pokorna, łagodna, ale też chce być w zgodzie z Prawdą. Oto bowiem wielu chrześcijanom nie było łatwo oprzeć się prześladowaniom, które co rusz wybuchały w III wieku. Ale jak postępować z tymi, którzy zaparli się wiary i którzy po ustaniu niebezpieczeństwa poprosili o ponowne przyjęcie do Kościoła? Św. Korneliusz i Cyprian byli zdania, że takim upadłym, lapsi, jak ich nazywano, nie wolno zamykać drogi powrotu, wszak miłość Chrystusa jest pokorna i łagodna. By jednak miłosierdzie nie negowało prawdy o dokonanym czynie, postanowili, że powrót ten musi wiązać się z pokutą. Co ciekawe, obaj dzisiejsi patroni, choć byli wyrozumiali wobec słabości innych, sami zginęli męczeńsko na fali kolejnych prześladowań.