Św. Antoni Padewski

Urodził się w Lizbonie, studiował teologię w Coimbrze, pod wpływem męczeńskiej śmierci franciszkańskich męczenników jako wyświęcony kapłan wyruszył, by oddać życie za Chrystusa w krajach muzułmańskich, a trafił ostatecznie do Włoch, do eremu w Montepaolo, gdzie jako ojciec Antoni służył współbraciom sakramentami, a przy okazji gotował, zmywał, sprzątał. Twarda konfrontacja marzeń o służbie Bogu z rzeczywistością, prawda? Ale Pan Bóg o tym zapale ojca Antoniego nie zapomniał. Oto w pobliskim mieście Forli została pewnego razu zwołana kapituła prowincji. Kilku franciszkanów i dominikanów miało przyjąć w jej czasie święcenia, kościół pełen był dostojnych gości, tylko nie było chętnych do publicznego zbłaźnienia się przed takim audytorium słabą homilią. Dlatego wybór prowincjała padł na tego, po którym nikt niczego nie oczekiwał, ojca Antoniego z Lizbony. Cóż, wszedł zatem na ambonę po schodkach, odchrząknął, otworzył usta i... stał się cud. Zaczął mówić rzeczy proste, a jednocześnie mądre, błyskotliwe i do głębi poruszające serce, naturalnie łączące Stary Testament z Nowym. Bracia, którzy litościwie spuścili wzrok, widząc tego kapłana od rąbania drzew i mycia naczyń, jak wchodził na ambonę, zadzierali z niedowierzaniem głowy. Oto na ich oczach narodził się nowy Antonii, pełen mocy Bożej franciszkański kaznodzieja, który swego życia dokona nie w maleńkim Montepaolo, ale w potężnej Padwie 13 czerwca roku 1231. A w międzyczasie Bóg wyleje na ludzi za jego pośrednictwem tyle łask, że o Antonim z Padwy mówić się odtąd będzie święty doktor Kościoła i wzywać jako orędownika od spraw beznadziejnych oraz zagubionych rzeczy.