JHWH zbawia

J 16,23b-28 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: O cokolwiek prosilibyście Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna.

Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię wam, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wy Mnie umiłowaliście i uwierzyliście, że wyszedłem od Boga.

Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca».

W owym dniu… (J 16,26)

Dzień Pański u proroków, dzień przyjścia Pana u św. Pawła, ów dzień/ten dzień w czwartej Ewangelii. Mentalność semicka oddaje w taki sposób moment naznaczony wkroczeniem Boga w dzieje człowieka; konkretną ingerencję, pełną Bożego zaangażowania na rzecz świata. W zależności od tego, jak wygląda relacja człowieka z Bogiem, tak jest postrzegane Jego przyjście – jako straszne lub jako dające powód do radości. Jeśli człowiek wybierał zło, krzywdził bliźniego, to przyjście Boga jest jak światło, które to wszystko obnaża. Jezus, mówiąc o prośbie w Jego imię w tym dniu, mówi o doświadczeniu, przyjęciu, odczuciu zbawienia – bo Jehoszua to „JHWH zbawia”. A o wyzwolenie właśnie Bogu chodzi i w tym celu ciągle wkracza, w widoczny sposób, w dzieje człowieka.

Zobacz: Teksty dzisiejszych czytań