Archidiecezja. Pierwsze dekrety proboszczowskie rozdane

Metropolita katowicki wskazywał, że Chrystusowi nie szkoda tracić czasu dla jednego człowieka. ‒ Jest z tym człowiekiem w bardzo osobistej relacji. Ujmuje go za rękę, wyprowadza poza wieś, zwilża śliną jego oczy, kładzie na nim rękę. To wszystko jest pełne czułości, delikatności i indywidualnej troski ‒ mówił.

Wskazał jednocześnie, że nie lubi określenia „duszpasterstwo masowe”. Bo trudno masowość pogodzić z głębią. ‒ Nie prowadźcie w parafiach duszpasterstwa masowego. Starajcie się spotkać człowieka, a nie masę. Rozmawiajcie z człowiekiem, traktujcie go podmiotowo, z całą niepowtarzalnością jego drogi. Umiejcie towarzyszyć człowiekowi w jego cierpieniach, niewidzeniach, w samotności ‒ apelował.

Za papieżem Franciszkiem zachęcał, by  parafie były w kontakcie z rodzinami, z życiem ludzi i z życiem społeczności. ‒ Muszą być domami o drzwiach zawsze otwartych, aby wychodzić innym na spotkanie. I to ważne, aby owemu zbliżaniu się ku drugiemu towarzyszyła jasna propozycja wiary. Chodzi o otwarcie drzwi, aby Jezus mógł wyjść z całą radością swojego przesłania ‒ powiedział arcybiskup.

Wzywał do modlitwy za nasze parafie, aby „nie stanowiły tylko funkcjonalnych biur, ale, ożywione duchem misyjnym, były miejscami przekazywania wiary oraz świadectwa miłości.” Zachęcał, by duszpasterstwo indywidualne prowadziło do duszpasterstwa wspólnotowego. ‒ Wspólnota to nie masa. Wspólnotę tworzą niepowtarzalni ludzie, szanowani w swojej niepowtarzalności i wyjątkowości. We wspólnocie każdy jest ważny. W masie każdy jest nieważny ‒ zauważał.

Polecał też proboszczom cierpliwie czekać na owoce.  Podkreślał, że rozwój wiary to w człowieku proces, jak uzdrowienie niewidomego dokonało się stopniowo. ‒ Nie denerwujcie się na ludzi, że nie stali się na trzy cztery święci, że mają te same grzechy, że pytają o te same rzeczy. To normalne. Czy my sami tacy nie jesteśmy!? ‒ pytał.

Prosił proboszczów, by nie traktowali swoich nominacji jako wyróżnienia, awansu, nobilitacji, czy nagrody, ale by traktowali to jako wezwanie do większej służby, pracowitości i do większej odpowiedzialności za zbawienie ludzi. ‒Traktujcie dobrze waszych parafian i traktujcie dobrze waszych wikariuszy. To nie parobki, tylko współpracownicy. Rozeznawajcie wspólnie, a potem wspólnie rozeznane sprawy, wspólnie podejmujcie ‒ prosił na koniec.