O. Kemlin podkreśla, że pomimo rozbieżności w postrzeganiu liturgii relacje między różnymi benedyktyńskimi klasztorami są bardzo dobre i braterskie. Trzeba jednak ze sobą rozmawiać, starać się zrozumieć pozycję innych. Niezbędne jest także wsłuchanie się w ojcowski głos papieża, w to, czego od nas oczekuje, nawet jeśli go nie rozumiemy czy się z nim nie zgadzamy – dodał opat francuskiej kongregacji benedyktynów. Przyznał zarazem, że dla niego audiencja u Franciszka była przede wszystkim silnym doświadczeniem jego ojcostwa.

O. Kemlin przypomina, że samo opactwo w Solesmes od samego początku starało się jak najlepiej przyjąć soborową reformę liturgii. Zachowano przy tym łacinę, bo Sobór uznał ją za język liturgiczny, a także chorał gregoriański.

„Chorał gregoriański może doprowadzić współczesnego człowieka do korzeni. Ojciec Święty powiedział mi przed chwilą, że tradycja to coś żywego. Mówił też o tym Benedykt XVI. Tradycja to nie skrzynka wypełniona starymi przedmiotami. Tradycja jest żywa. I w naszej rozmowie Franciszek posłużył się obrazem drzewa, które wzrasta tylko wtedy, gdy ma głębokie korzenie. To drzewo rozwija się w każdej epoce, bo jest ono żywe i zakorzenione. Chorał gregoriański udostępnia nam te korzenie. To właśnie tym chorałem Kościół przez tysiąclecia wychwalał Pana. Jeśli potrafimy przyjąć ten śpiew, jeśli go poznamy, to da nam te korzenie, dzięki którym będziemy mogli wychwalać Pana – powiedział Radiu Watykańskiemu o. Kemlin. – Nie oznacza to, że we wszystkich liturgiach musi być chorał gregoriański, ale pozostaje on normą, punktem odniesienia, od którego możemy rozwijać nasza kreatywność, aby liturgia nas wyrażała a zarazem była miłą dla uszu Pana, który modli się w nas. Św. Benedykt mówi w swej regule, że nasze serce musi się stopniowo dostosowywać do słów, które wypowiadamy. Chorał gregoriański to najlepszy sposób na to, byśmy myśleli i modlili się, jak chce tego Kościół”.

GN 20/2010 DODANE 20.05.2010 AKTUALIZACJA 18.01.2012

Spece od gregorianki

W murach opactwa w Solesmes rozbrzmiewa gregoriański śpiew. Od tysiąca lat nieprzerwanie modlą się tu benedyktyńscy mnisi.