Św. Cyryl Aleksandryjski

Bóg, który pozostaje sobą, nawet gdy w Chrystusie staje się także w pełni człowiekiem. Stwórca, który mówiąc najprościej "miesza się" ze swoim stworzeniem, jednocześnie nie deprecjonując jego ludzkiej tożsamości. To jedno z najbardziej fascynujących i głębokich przesłań chrześcijaństwa. To szansa na odnalezienie w Bogu najbliższego towarzysza naszej życiowej pielgrzymki, wiedząc, że pozostaje On równocześnie kimś "całkowicie od nas innym". I choć dzisiaj przychodzi nam łatwo opisać w słowach tę teologiczną koncepcję – dwóch natur, boskiej i ludzkiej, zjednoczonych w osobie Chrystusa – to 1600 lat temu toczyły się o nią w Kościele zażarte spory. Toczył je między innymi nasz dzisiejszy patron, św. Cyryl Aleksandryjski, biskup i doktor Kościoła. Przychodziło mu to zaś o tyle łatwiej, że był postacią charyzmatyczną, o wielkiej wiedzy filozoficznej i teologicznej, a przede wszystkim autentycznej wierze. W roku 412 został biskupem Aleksandrii, egipskiej wspólnoty Kościoła, którą kierował aż do śmierci w 444 roku. W tym też czasie dał się poznać jako żarliwy obrońca koncepcji Chrystusa jako Boga-człowieka, a co za tym idzie także Maryi jako Matki Bożej. Z tego też powodu w średniowieczu św. Cyryl Aleksandryjski nazywany był 'Pieczęcią Ojców', gdyż uważano, że jego nauka najprecyzyjniej zamykała ten właśnie, starożytny, okres historii Kościoła.