Głoszeniem nie zawsze musi być słowo

J 20, 11-18

Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg.

I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?»
Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono».

Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.

Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?»
Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę».

Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Mój Nauczycielu!

Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”».

Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: «Widziałam Pana», i co jej powiedział.

Udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”.
J 20,17

Nie zatrzymuj Mnie, ale idź i głoś! – tak można sparafrazować opowieść o spotkaniu Marii Magdaleny ze zmartwychwstałym Jezusem. To jest zadanie dla każdego chrześcijanina. Jeżeli naprawdę spotkaliśmy Jezusa w naszym życiu, to nie zatrzymujmy się na przeżywaniu tego, co sami czujemy, i cieszeniu się tym, jak nam jest z naszą wiarą dobrze. Dni po zmartwychwstaniu to dni radości z innymi i głoszenia innym zwycięstwa Chrystusa nad złem, nad śmiercią. Może ktoś obok nas nie poczuł radości zmartwychwstania. Warto się rozejrzeć i z miłością przekazać mu swoją radość. Tym głoszeniem nie zawsze musi być słowo, głoszenie radości może się też dokonać przez naszą postawę, przez dobry gest.

Judyta Syrek dziennikarka, autorka książek