Św. Feliksa III

Z jego wyborem na Stolicę Piotrową było trochę zamieszania. Miał w tym swój spory udział nowy władca Italii – król Gotów, Odoaker. Ten sam, który kilka lat wcześniej, w roku 476, zdetronizował ostatniego cesarza zachodniorzymskiego. W takiej to atmosferze Feliks stał się trzecim papieżem o tym imieniu. Jednak ten potomek senatorskiego rzymskiego rodu niemal od razu nawiązał dyplomatyczne relacje ze wschodnim cesarzem Zenonem, by uniezależnić się od politycznych nacisków ze strony Odoakera. Niestety cesarz miał interes w tym, by bliższy mu patriarcha Konstantynopola,  Akacjusz, odgrywał większą rolę w Kościele od biskupa Rzymu. Efekt? Wzrost napięcia na linii wschód-zachód, nie dające się pogodzić teologiczne różnice i w końcu trwająca ponad 30 lat schizma akacjańska, czyli oderwanie się Kościoła wschodniego od zachodniego.  Nie lepiej rzecz miała się z Kościołem w Afryce Północnej, który został opanowany przez ariańskich Wandalów. Zatem klęska Feliksa III i to na każdym froncie? Jeżeli już, to tylko w sensie politycznym - bo za bezkompromisową obronę Dobrej Nowiny przed zakusami władców, którzy starali się ją zinstrumentalizować do swoich doraźnych celów, dzisiejszego patrona wyniesiono do chwały ołtarzy.