Św. Antoni Wielki

Co robi Pan Bóg, gdy chce, żeby jakaś myśl, jakieś zdanie szczególnie mocno utkwiło nam w głowie, a może przede wszystkim w sercu? To samo co dobry rodzic – powtarza i daje przykład. A co takiego istotnego ma nam w dzisiejszych czasach do zakomunikowania Stwórca? Że w nieustannym informacyjnym zgiełku, w zabieganiu o codzienne potrzeby, potrzebujemy choćby chwili ciszy. Pustki w której będziemy mogli usłyszeć Jego głos. I że o tą ciszę musimy powalczyć. Niczym św. Paweł z Teb, pustelnik, którego wspominaliśmy dwa dni temu, albo św. Antoni Wielki, patron dzisiejszego dnia. Co jeszcze ciekawsze, a dla nas szczególnie znaczące, obaj żyją w III wieku w Egipcie, obaj wcześnie tracą to, co ich sercu najdroższe, obaj trafiają na pustynie i obaj odkrywają, że towarzysząca im tam pustka i cisza stanowi idealne zaproszenie dla Boga. Oczywiście, skoro z takiego zaproszenia korzysta Bóg, może również skorzystać z niego i zły duch, który bardzo nie chce, żeby nasze życie było ubogie, czyli Bogiem wypełnione. Stąd dzisiejszy patron przedstawiany jest na obrazach w czasie duchowej walki z pokusami, które chcą zakrzyczeć ciszę i usunąć pustkę. Skoro jednak św. Antoni został nazwany Wielkim i pociągnął za sobą na pustynie całe rzesze naśladowców - nie na darmo nazywanych pustelnikami - to znaczy, że wyszedł z tej walki zwycięski.