Św. Malachiasz

Co po nas pozostaje? To dobre pytanie na Dzień Zaduszny. Wielkie dzieła? Rzadko. Jakieś cenne pamiątki, które dziedziczą bliscy? Częściej. Ale najczęściej, gdy odchodzimy z tego świata, pozostawiamy po sobie pamięć potomnych. Te wspomnienia mogą im ciążyć, niczym kula u nogi, ale mogą również być trampoliną, dzięki której wybiją się w stronę nieba. I ten drugi przypadek stał się udziałem tych, którzy opłakiwali 2 listopada roku 1148 śmierć biskupa Malachiasza. Dość powiedzieć, że to z listów oraz mów pogrzebowych św. Bernarda z Clairvaux czerpiemy niemal wszystkie informacje o św. Malachiaszu. A tym co przebija z nich na plan pierwszy jest pośpiech i gorliwość. Ten urodzony bowiem pod koniec XI wieku w Irlandii patron szybko stał się uczniem pewnego głośnego w owym czasie ascety. Szybko został kapłanem. Szybko opatem w Bangor. I szybko biskupem Connor. Skąd ta szybkość? Ano właśnie z gorliwości o Kościół, o wiernych, o to, by Dobra Nowina znana była każdemu. Przy tym to, czego sam wymagał od innych, to także i praktykował. Rzecz była w przypadku św. Malachiasza tak spektakularna, że gdy papież Eugeniusz III poprosił św. Bernarda z Clairvaux o rady dotyczące sprawowania tak ważnego urzędu, usłyszał w odpowiedzi, żeby sięgnął do żywotu św. Malachiasza i stamtąd czerpał inspirację. Oby i o nas, ktoś kiedyś mógł tak powiedzieć.