Poganka, która uwierzyła, że Żyd jest dla niej ratunkiem

Mt 15, 21-28

Jezus podążył w okolice Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych stron, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko nękana przez złego ducha». Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem.

Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami».
Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela».
A ona przyszła, padła Mu do nóg i prosiła: «Panie, dopomóż mi».
On jednak odparł: «Niedobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać szczeniętom».
A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą okruchy, które spadają ze stołu ich panów».

Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak pragniesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa.

O niewiasto, wielka jest twoja wiara.  Mt 15,28

Uwierzyła, iż ów Żyd jest dla niej – poganki – ratunkiem. Uwierzyła, iż nie ma granic, których by On i ona nie mogli pokonać. Krzyczała, aby usłyszał głos człowieka wołającego o pomoc. Przypomniała Jezusowi, że w domu dobrego Pana wszyscy mają swoje miejsce i wszyscy się u Niego posilą. Wiara, która pokonuje ludzkie i społeczne ograniczenia. Tego nam potrzeba. Postawić Boga pośrodku wszystkich spraw. Na przekór wszystkim i wszystkiemu. Powtarzać sobie i innym za św. Augustynem: jeśli Bóg na pierwszym miejscu, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu.