Bł. Batysta Spagnoli

Batysta Mantovano lub Batysta Spagnoli, albo po prostu Mantuańczyk. Znacie państwo taką postać? Nie? To widomy znak, że nie chodziliście do szkoły… w XVI lub przynajmniej XVII wieku. Bo właśnie wtedy ten karmelita, syn urzędnika księcia Mantui, był tak popularny, że znali go wszyscy młodzi ludzie, którzy uczyli się łaciny. W końcu jego sztandarowe poetyckie dzieło, zbiór poezji pastoralnej "Adulescentia", to była lektura obowiązkowa w renesansowym gimnazjum. Zwracam tutaj zresztą uwagę na przymiotnik pastoralny, który doskonale charakteryzuje twórczość naszego dzisiejszego patrona. Pastoralny to bowiem z jednej strony nawiązujący do wiejskiego życia, sielankowy, a z drugiej duszpasterski. Wspominamy więc dzisiaj zakonnika, który swoim piórem w dobie renesansu ewangelizował wszystkich wykształconych ludzi swoich czasów, choć czynił to nie wprost. I kiedy mówię, że wszystkich wykształconych, to nie rzucam słów na wiatr. Przywołana tutaj "Adulescentia" i pozostałe literackie dzieła bł. Batysty do roku 1600 doczekały się ponad 600 wydań, a obejmowały, bagatela,  55 000 wersów. Zresztą, o tym jak dobrze była wtedy znana jego twórczość świadczy fakt, że pojawia się ona w komedii autorstwa Williama Szekspira zatytułowanej "Stracone zachody miłości". To w niej właśnie, w czwartym akcie, scenie drugiej, przy okazji czytania listu napisanego wierszem, pada następująca kwestia: „Stary Mantuańczyku! Kto cię nie rozumie, ten cię nie kocha. Nic więc dziwnego, że dzisiaj zapomnieliśmy już zupełnie o tym człowieku, skoro i jego ukochana łacina, a był nazywany Wergiliuszem chrześcijaństwa, jest zapomniana. Tymczasem o bł. Batyście Spagniolim, Starym Mantuańczyku, warto pamiętać choćby dlatego, że realizował swoje literackie pasje, nie odstępując ani na krok od swojego powołania zakonnego jako karmelita. Korespondował z wielkimi postaciami czasów odrodzenia, zachwycał się ich talentem, ale wchodził z nimi w polemiki, bo gorąco kochał Kościół, którego reformie całkowicie się poświęcił. Sześciokrotnie był wikariuszem generalnym swojej kongregacji, a w 1513 r. został wybrany przełożonym generalnym całego Zakonu. Dosłownie błagał o reformy karmelitańskie przed papieżem Sykstusem IV, w kazaniu, które wygłosił  przed papieżem Innocentym VIII, piętnując korupcję w Kurii Papieskiej. Ponieważ sława bł. Batysty daleko wykraczała poza Państwo Kościelne, więc wkrótce odwołał się do tej krytyki sam Marcin Luter, czyniąc wypowiedź naszego dzisiejszego patrona argumentem w walce z nadużyciami w Kościele. Jednak w przeciwieństwie do tego niemieckiego mnicha i reformatora, bł. Batysta Spagnoli umarł w jedności z Kościołem, choć nie pogodzony z jego błędami, 20 marca 1516 roku w rodzinnej Mantui.