Św. Gaucheriusz z Aureil

Urodzony we Francji, gdzieś niedaleko Paryża, około roku 1060. Kto taki? Oczywiście dzisiejszy patron, św. Gaucheriusz z Aureil. Mógł zostać czeladnikiem w jakimś cechu lub giermkiem któregoś z rycerzy. Jego ciągnęło jednak do nauki i Boga. Zdobył zatem wykształcenie klasyczne i został księdzem. I co? I wciąż czuł,  że jego życiowe powołanie się jeszcze nie dopełniło. Wypełniała go bowiem głęboka tęsknota za samotnością, która zupełnie nie szła w parze z obowiązkami kapłana. Jeżeli miałby wskazać na kogoś, kto mógłby stanowić dla niego jakiś wzór do naśladowania, to byłby to zmarły 500 lat wcześniej św. Leonard z Limoges – potomek rycerskiego rodu, który stał się pustelnikiem. Targany wewnętrznymi rozterkami św. Gaucheriusz udał się więc z pielgrzymką na grób tego świętego i poświęcił całą noc na modlitewne czuwanie. Czego nasłuchiwał? Odpowiedzi na dręczące go pytania. Według legendy usłyszał jednak tylko głos ptaka. Zirytowany ruszył rankiem w powrotną drogę, aż nagle znowu usłyszał ten sam świergot, który dokuczał mu w nocy. Gdy się jednak rozejrzał dookoła, zamiast ptaka zobaczył miejsce, w którym zapragnął już pozostać. Tak oto pośród dzikiego lasu około roku 1080 powstaje pustelnia, którą za czasów św. Gaucheriusza nazywano po prostu Silvaticus, czyli las, by po wiekach i to miejsce, i wyrosłe obok niego miasteczko, nazwać Aureil. Jak to zwykle w takich historiach bywa, dość szybko sława pustelnika rozeszła się po okolicy i sprowadziła do niego uczniów. Ostatecznie stanęło na tym, że za zgoda miejscowego biskupa wybudowano w tym miejscu nie jeden, ale dwa klasztory – odrębny dla mężczyzn, odrębny dla kobiet – i kościół, który  został poświęcony w 1093 roku św. Janowi Ewangeliście. Regułą wyznaczającą życie tych wspólnot, była ta ułożona przez św. Augustyna, która czyniła je de facto wspólnotami kanonickimi. Uczniowie i uczennice św. Gaucheriusza nie składali zatem jak zakonnicy wieczystych ślubów, ale żyli praktykując rady ewangeliczne: posłuszeństwa, czystości i życia wspólnego bez prywatnej własności, będąc jednocześnie gotowymi do wypełniania najróżniejszych zadań, jakie wyznaczy im przełożony czy też biskup. W ten sposób podążający za głosem serca w poszukiwaniu odosobnienia pustelnicy stawali się żywą wspólnotą Kościoła jako Kanonicy Regularni, co w XI i XII wieku stanowiło regułę nie tylko pośród uczniów św. Gacheriusza. Sam założyciel wspólnoty z Aureil, który poszukiwał odosobnienia, zmarł jako 80-letni, aktywny kapłan w wyniku upadku z konia. Było to w roku 1140. Pół wieku później sława jego świętości została potwierdzona przez papieża, a jego wspomnienie ustanowione na 9 kwietnia.